Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα στη Λίμα

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Παρούσης με δύο φίλους του, το Δημήτρη και τη Γαλήνη η αλλιώς «Τα Αρμενάκια» (http://armenakia.blogspot.com/ ) μας λένε τα κάλαντα στην παραλία της περιοχής Miraflores της Λίμα με θέα τον Ειρηνικό Ωκεανό:




Να, έστω και καθυστερημένα, και τα κάλαντα των Χριστουγέννων από τα Αρμενάκια πάντα στη Λίμα!



Ελληνική Κοινότητα του Περού


Η εκπληκτική και πολύ αγαπητή Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας του Περού κα  Σόνια Ραπτοπούλου-Βαβούλη μου έκανε την τιμή απ᾿ αυτό το μπλογκ να απευθύνει τις ωραίες ευχές της για την καινούργια χρονιά. Είναι μεγάλη μου χαρά να τις κοινοποιήσω αυτή τη στιγμή στους φίλους μας σε όλο τον κόσμο:


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
ΥΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Το 2011 για την Ελληνική Κοινότητα του Περού ήταν ένας χρόνος επιτυχίας.
Με πολλή αγάπη προς την Ελλάδα μας εκπληρώσαμε τους περισσότερους στόχους μας για την διάδοση του ελληνικού πνεύματος,. Μαθήματα ελληνικής γλώσσας, ελληνικών χορών, ελληνικής κουζίνας, γιορτές, συνεργασία με την εκκλησία μας τηρώντας όλα τα πατροπαράδοτα θρησκευτικά και εθνικά έθιμα.
Η τελική μας χαρά ήταν στο τέλος του χρόνου να κάνουμε έργα για τη χώρα που μας έδωσε την ευκαιρία σε μας και στους προγόνους μας να αρχίσουν μια καινούρια ζωή εδώ στο πανέμορφο ΠΕΡΟΥ με τις ομορφιές του αλλά και με τα κοινωνικά του προβλήματα και ένα από τα σημαντικότερα είναι η μεγάλη φτώχεια σε ορισμένες ζώνες,... Φτώχεια, δυστυχία και ελλείψεις που στην Ευρώπη δεν γνωρίζονται.
Έτσι αποφασίσαμε τον Δεκέμβριο μήνα όλο τον καιρό μας, την ενεργητικότητα μας και την αγάπη μας να τη δώσουμε ακριβώς εκεί.
Επισκεφθήκαμε το Κρατικό Νοσοκομείο των παιδιών και δώσαμε 300 πρωινά γεύματα στα άρρωστα παιδιά και γονείς που έρχονται από επαρχία χωρίς οικονομική ευχέρεια και κάνουν ουρές από τα ξημερώματα για να τους δουν οι γιατροί. Επίσης  πήγαμε σε ένα άσυλο εγκαταλελειμμένων βρεφών και παιδιών, προσφέροντας τους 300 δεματάκια με γάλα σοκολατούχο, ρούχα, παιχνίδια και Panettone (είδος κεϊκ). Η θλίψη στα προσωπάκια τους έγινε χαρά και για μας ήταν ένα δώρο κάθε τους χαμόγελο.
Μετά με τον πατέρα Σέργιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας επισκεφθήκαμε ένα σχολείο το οποίο βρίσκεται χτισμένο μέσα στις πέτρες και στο χώμα σε ένα μέρος που η τρομοκρατία και μετά η εγκληματικότητα δεν επέτρεπαν επί χρόνια να δημιουργηθεί τίποτα. Εκεί οι καλογριές μπόρεσαν να οργανώσουν από το μηδέν αυτό το υπέροχο έργο και να δώσουν μόρφωση και τροφή σε 1200 παιδιά, εργασία στις μητέρες τους και λίγο-λίγο να φέρουν την ησυχία. Εκεί  πήγαμε 60 καλάθια με τρόφιμα και ρουχισμό.
Είναι μια σταγόνα αγάπης και ευτυχίας που δώσαμε μέσα σε όλη την έλλειψη και δυστυχία που υπάρχει, αλλά ήταν απαραίτητο να δείξουμε ευαισθησία, ευγνωμοσύνη και ανθρωπισμό σ᾿ αυτό το κράτος που άνοιξε τις πόρτες του στους Έλληνες μετανάστες.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΕΡΟΥ!
Σόνια Βαβούλη
Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος του Περού

Το Μπλογκ συγχαίρει την εξαίρετη Ελληνίδα για τον ακάματο ζήλο της, την αγάπη της για τους πονεμένους ανθρώπους, την ανύστακτη δραστηριότητά της που κρατάει ζωντανή την Ελληνική Κοινότητα του Περού και της εύχεται κάθε ευλογία, χαρά και ευτυχία στην οικογένεια της και σ᾿ όλη την ομογένεια κατά τη νέα χρονιά.


Φωτογραφία από τα Φώτα του 2010 στο χωριό San Andres Pisko του Περού. Η κα Σόνια ρίχνει το Σταυρό στη θάλασσα:

Στο ίδιο χωριό:



Από εκδήλωση της Κοινότητας στη Λίμα:

Να και ένα βίντεο από εορταστική εκδήλωση της Κοινότητας:





Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΛΗΝΟΦΩΣ



Έχοντας μάρτυρα την Ακρόπολη,
κάτω από το σεληνόφως είπαμε ότι
απόσταση δεν υπάρχει
ότι πάντα θα είμαστε μαζί,
κοντά σε μια λίμνη, σ᾿ ένα κήπο, στη θάλασσα
κοντά στις αναμνήσεις μας...
κάτω από το σεληνόφως
κάναμε όρκους...

Κάτω από το σεληνόφως σε ψάχνω
σε ψάχνω στις παραλίες,
στα δάση, ανάμεσα στ᾿ αστέρια
μέσα στα δέντρα, μέσα στα όνειρα,
μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου που χαϊδεύω,
μέσα στη φύση που τόσο αγαπάμε.

Τώρα, κάτω από το σεληνόφως
Ναι... η απόσταση...
Υπάρχει...;
          ** * * *
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος,
η Τάρα

ΣΕ ΒΡΗΚΑ...




















Πήγα να γράψω το όνομά σου στα λουλούδια
Στ᾿ ασημένια αστέρια που πέφτουν από τον ουρανό,
στ᾿ άσπρα μαργαριτάρια της θάλασσας,
στον ήχο των κυμάτων και
στη μυρωδιά τους...
Σ᾿ όλα τα δέντρα του δάσους,
σ᾿ όλα τα πέταλα των λουλουδιών...

Πάω να γράψω το όνομά σου
στο φώς του φεγγαριού,
στα χρώματα του ουρανού,
στα χρώματα των ονείρων
γιατί...
επιτέλους σε βρήκα !!!
η Τάρα

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ...



Αγαπημένη, Ελλάδα μου,
μέσα στο χειμώνα μου,
από μακριά σε βλέπω
από μακριά σε νιώθω
από μακριά σε αγκαλιάζω
από μακριά σε χαϊδεύω
από μακριά σε φιλώ
από μακριά πλησιάζω
από μακριά σε ονειρεύομαι
από μακριά καθισμένη σε έναν κήπο τρέχω ανάμεσα τα δέντρα σου
από μακριά μυρίζω τις ελιές σου,
τη θάλασσα σου,
τα αγριολούλουδα σου...
Από μακριά βλέπω έναν θαλασσινό κήπο,
Από μακριά ακούω ένα λυπημένο μπουζούκι
που ξέρει ότι υποφέρεις...
Από μακριά σε θαυμάζω, ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ!
από μακριά βυθίζω τα πόδια μου στη θάλασσα σου, εκεί στο Αιγαίο!
.............................................
Θάλασσες, ζωή, μυρωδιές, εικόνες, γλυκύτητα,
ομορφιά, καντάδες και μαντινάδες...
Ήμουν καθισμένη σε ένα πάρκο
από ένα μεγάλο τριαντάφυλλο κίτρινο
είχε πέσει ένα πέταλο κάτω, στα πόδια μου...
τα δάκρυά μου έτρεξαν σαν ποτάμια
πήρα εκείνο το πέταλο του κίτρινου τριαντάφυλλου
και... με αυτό στέγνωσα το κλάμα μου...
τα δάκρυά μου που τραγούδησαν σιγά-σιγά στο πέταλο...
"είσαι ποτάμι, μια θάλασσα είμαι και... πάντα κυλάμε μαζί"
Από μακριά, αγαπημένη Ελλάδα μου,
μου κάνεις συντροφιά στη μοναξιά μου...

 Απο την άλλη άκρη της γης
η Τάρα

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΔΡΟΣΙΑΣ



Δεν κλείνουν τα μάτια
συμφωνία μουσικής η βροχή που πέφτει...
Ξημερώνει σιγά-σιγά
αφήνοντας μου η βροχή δώρο
πάνω σε ένα φύλλο
...μια σταγόνα δροσιάς...
Την πήρα στη χούφτα μου,
τη φίλησα...
της μουρμούρισα να κάνει με τ᾿ αεράκι ταξίδι μακρινό
στη χώρα της καρδιάς μου...
την Ελλάδα...
να της πει πόσο την αγαπώ
πόσο μελαγχολώ γι αυτήν.
Έσπασε σε όλα τα χρώματα
που έχει μια σταγόνα δροσιάς
και μου είπε: Ναι!
Την άφησα στην ακρογιαλιά
της είπα να πάει στο Αιγαίο.
Πέρασε καιρός...
μια νύχτα έβρεξε πολύ
και το πρωϊνό απ᾿ το παράθυρο μου
πάνω σ᾿ ένα πέταλο
ήταν δύο σταγόνες δροσιάς...
η δική μου σταγόνα ήταν εκεί
κι ακόμα μια...
Τη ρώτησα αν πήγε στην Ελλάδα...
και μου απάντησε:
Πήγα και σου έστειλε μία σταγόνα
απ᾿ τον αφρό του πελάγους
για να ζεί μέσα στην καρδιά σου
για να θυμάσαι κάθε μέρα
πόσο! και το Αιγαίο σε αγαπά...

 * * * * *
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος,
η Τάρα

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ;



Θα έρθουν τα Χριστούγεννα κι ένα καινούργιο έτος...
κάτι πρέπει να αλλάξει!
Πολύ έχει υποφέρει τελευταία η αγαπημένη χώρα μας.
Πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί, για να σταματήσει ο πόνος της,
για να χορέψουν πάλι τα δελφίνια,
για να τραγουδήσουν πάλι οι καρδερίνες με χαρά,
για να χαμογελάσουν πάλι τα βουνά, οι λίμνες, τ᾿ αστέρια, ο ήλιος και το φεγγάρι.
Η δουλειά που μας περιμένει, δεν είναι εύκολη,
Όχι! Είναι πολύ δύσκολη.
Αλλά μόνο θέλει καλή διάθεση και θάρρος να παλέψουμε.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι εμπορική γιορτή,
Είναι η γιορτή της αγάπης.
Πρέπει να δώσουμε χαμόγελο  σ᾿ εκείνους που δεν έχουν δουλειά, φαγητό, υγεία!
Πάμε Έλληνες!
Εμείς μπορούμε!
Μ᾿ εκείνο το χαμόγελο του λαού
Να δείξουμε ότι χαμογελά η Ελλάδα μας σ᾿ αυτές τις γιορτές.
Αυτό μπορούμε να κάνουμε γι᾿ αυτή:
Να της προσφέρουμε ένα τρυφερό χαμόγελο και...
Έπειτα... να συνεχίσουμε...
Πάντα μπροστά!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ!!!
Με αγάπη
η Τάρα
22 Δεκεμβρίου 2011

ΡΩΤΗΣΑ...



Ρώτησα τη φύση
αν σε έχει δει.
Σε έψαξα στη θάλασσα και στα βουνά,
στην άμμο και το χορτάρι.
Το πρωί ρώτησα τους γλάρους
αν σε έχουν δει.
Την νύχτα, περπατώντας
κάτω από το σεληνόφως,
ρώτησα το φεγγάρι
αν σε έχει δει.
Ρώτησα τα αστέρια
αν έχουν ακούσει τη φωνή σου και το όνομά σου.
Ρώτησα τους βράχους
αν  κάθεσαι εκεί...
Όλα  μου είπαν:
Όχι, δεν την έχουμε δει...
Πώς είναι;
Ίσως μπορούμε να τη βρούμε...

Τους είπα:
Έχει γλυκύτητα στα μάτια της,
είναι μεγάλη στην ηλικία,
αλλά έχει πιο πολλή νεότητα στο βλέμμα της,
αγαπά το Θεό που δημιούργησε τη φύση,
αγαπά τα παιδιά, τη  μουσική,
τα λουλούδια, τις λίμνες και τα δέντρα.
τη θάλασσα και τα πουλάκια.
Είναι ευτυχισμένη με την ευτυχία των άλλων...
Αγαπά πολύ αυτή την κυανόλευκη χώρα,
την Ελλάδα... των ονείρων μου...

Μου απάντησαν:
Α! Ναι... την έχουμε ακούσει
και την έχουμε δει...
Τη λένε... Καλοσύνη!!!
     * * * * *
19 Δεκεμβρίου 2011

Αφιερωμένο στην "ελληνίδα μάνα" που τόση τρυφερότητα μου
έδωσε"

Από την άλλη άκρη της γης,
η Τάρα

ENA XΕΡI

 
Ένα χέρι
Δεν είναι μόνο
ένα όργανο του σωματος μας.
Είναι και άλλα...
Ένα χέρι είναι συντροφιά για τους μοναχικούς.
Είναι ξεκούραση για τους κουρασμένους.
Είναι για να δώσουμε δύναμη στους αδύνατους.
Είναι για να δώσουμε ελπίδα στους απελπισμένους.
Είναι για να δώσουμε χαρά στους λυπημένους.
Είναι για να θεραπεύουμε τους άρρωστους,
για να χαϊδεύουμε το κεφάλι ενός ορφανού παιδιού.
Ένα χέρι είναι για να πούμε σε κάποιον...
Σ᾿ αγαπώ !

         * * * * * * *
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος
η Τάρα

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ΕΒΡΕΞΕ ΑΠΟΨΕ



Είναι νύχτα, πήγα στον κήπο,
έβρεξε λιγο.
Ήταν ένα λυπημένο απόγευμα.
Κάθισα,
σήκωσα το πρόσωπό μου,
ένιωσα ένα χάδι φρεσκάδας...
Περίμενα αυτή τη βροχή
όπως περιμένουν
τα πέταλα τη δροσιά.

Εκλεισα τα μάτιά μου και...
ρώτησα τη βροχή:
"Από που έρχεσαι;''
"Απο την Ελλάδα", απάντησε
από το Αιγαίο Πέλαγος...
έγινα σύννεφο,
ταξίδεψα μέχρι εδώ
για να σε χαϊδέψει η θάλασσα.

Μύρισα τις σταγόνες...
Ναι! μύριζαν Αιγαίο!
ένα μείγμα από σειρήνες
και νυχτολούλουδα...

Οι σταγόνες άρχισαν να πέφτουν
με ελληνικό ρυθμό:
άκουσα λαϊκά, ρεμπέτικα και
χανιώτικο ρυθμό...
έπαιξαν τον Ύμνο του Βυζαντίου
δίπλα στα αυτιά μου.

Ένιωσα μια αλμυρή γεύση...
"από το Αιγαίο;"
ρώτησα τη βροχή.
"Όχι μόνο απο το Αιγαίο, Τάρα", απάντησαν,
"είναι σταγόνες της θάλασσας,
ἀναμιγμένες με τα δάκρυα σου"...

Η Τάρα
14 Δεκεμβρίου 2011
Από την άλλη άκρη της γής...

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ...



Μου λείπει η παρουσία σου,
μου λείπει η φωνή σου,
μου λείπουν τα μάτια σου
με το βλέμμα, εκείνο
που με ταξιδεύει...


Μου λείπουν όλα εκείνα
από την ιστορία,
αναμνήσεις μπερδεμένες
με τις δικές μου...


Μου λείπει ο ήλιος
που περπατά μαζί σου
και με ζεσταίνει,
μου λείπει το φεγγάρι
που είναι μέσα σου
και φωτίζει τις νύχτες μου...


Μου λείπουν τα κλαδιά και τα φυτά
που χτυπούν μες στην καρδιά σου
την αγάπη για τη φύση,
για την ανθρωπότητα,
αγαπημένη χώρα.


Μου λείπουν όλα εκείνα που είσαι εσύ:
αφροπέλαγος και κύματα,
άμμος και βράχοι,
δέντρα και χορτάρι,
λίμνες και πανσέληνος...


Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος
η Τάρα

17 Δεκεμβρίου 2011


Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Η ΘΑΛΑΣΣΑ, ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΟΙ 9 ΜΟΥΣΕΣ



Πάντα ονειρευτηκα ότι βουνά και θάλασσα
πηγαίνανε πιασμένα απο το χέρι...
Η θάλασσα άφησε κομμάτια
στο γλυκό νερό, σαν λίμνες σαν ποτάμια
και οι μούσες, νύμφες των βουνών και των νερών,
τραγούδησαν μελωδίες και ύμνους
παίζοντας τη λύρα τους.
Όταν γεννήθηκαν οι μούσες, γεννήθηκαν μαζί
ποίηση, μουσική, χορός και αστρονομία.
Τραγούδησαν τον ουρανό, τ᾿ αστέρια,
τη θάλασσα, τις λίμνες, τα ποτάμια,
τα βουνά...
Πιστεύουμε ότι ζούσανε στον Όλυμπο.
Καλλιόπη η μεγαλύτερη και
ευγενέστερη από τις αδελφές της
τραγούδησε τον ήρωα Αχιλλέα.
Νύμφες των βουνών και των νερών...
των καλών τεχνών και της αστρονομίας,
άφησαν λίμνες και ποτάμια, σε βουνά και δάση.
Μέσα στα δέντρα, στο χορτάρι,
η μουσική των κλαδιών, όταν
αλύπητα χτυπάει ο Αίολος... το φύλλωμα τους,
τα αγριολούλουδα μοσχοβολούν,
και χαρίζουν στις νύχτες μια υπέροχη ευωδία
και η έξυπνη κουκουβάγια...
σύμβολο της γνώσεως...
παρατηρεί τα πάντα.
Στη θάλασσα άφησαν
τη μουσική και τη μυρωδιά των κυμάτων
όταν αφρίζουν και χτυπούν τους βράχους...
Ζωγράφισαν στην άσπρη άμμο,
τους λευκούς γλάρους και τα δελφίνια του Διονύσου.
Θάλασσα και Βουνά της Ελλάδαs
που φιλοξένησαν τις 9 μούσες...
Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια,
Μελπομένη, Ερατώ, Τερψιχόρη,
Πολύμνια, Ουρανία και Καλλιόπη,
η αγαπημένη του Ομήρου.
Μούσες της ποίησης, της ιστορίας, του χορού...
Ο ήλιος φωτίζει και ζεσταίνει
τα δάση και τα βουνά...
Το φεγγάρι φωτίζει και δροσίζει
τη νυχτερινή θάλασσα....
Ω θάλασσα και βουνά!
Βουνά και θάλασσα!
Πάντα μαζί...
υπέροχη φύση,
που πάντα τραγούδησαν οι 9 Μούσες...
 * * * * * * *
16 Νοεμβρίου 2011
Αφιερωμένο στην καλή μου φίλη Σόνια Βαβούλη,
Πρόεδρο της Ελληνικής κοινότητας που τόσο πολλά κάνει για το Περού.
η Τάρα

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ΕΙΜΑΙ



ΕΙΜΑΙ..... η θάλασσα να σε αγκαλιάζει
ΕΙΜΑΙ..... ο ήλιος που σε ζεσταίνει
ΕΙΜΑΙ..... το φεγγάρι που σε φωτίζει
ΕΙΜΑΙ..... τα νυχτολούλουδα που σου έχω χαρίσει
ΕΙΜΑΙ..... το δάσος που σε δροσίζει
ΕΙΜΑΙ..... η μητέρα που θα σε φωνάξει
          ...... που θα σε προσέχει
ΕΙΜΑΙ..... η ΕΛΛΑΔΑ που σε αγαπά!!!
               * * * * * * *
Από την άλλη άκρη της γής
η Τάρα

ΧΡΥΣΗ ΚΑΙ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑ



Ήταν ένα χρυσό μεσημέρι.
ο ήλιος έδειχνε όλη τη μεγαλοπρέπεια του.
Το περιβάλλον ήταν χρυσό την ημέρα
και ασημένιο τη νύχτα.
Ένα χρυσό μεσημέρι που...
μακρυά, στο βάθος της θάλασσας,
τα ήσυχα νερά έδειχναν με τον απαλό κυματισμό τους
χιλιάδες κομμάτια του ήλιου.
Στα βουνά οι κορμοί των δέντρων και τα φυτά
φανέρωναν τον θαυμασμό τους στον ήλιο.
Τα πουλάκια λαλούν,
τα κύματα χορεύουν,
οι άνθρωποι χαμογελούν
και ο ήλιος βασιλεύει.
Ήρθε το απόγευμα, επίσης χρυσό
και αποχαιρέτησε τη μέρα.
Έφτασε η στιγμή του ασημένιου φεγγαριού, του βασιλιά της νύχτας.
Το περιτριγυρίζουν παιχνιδιάρικα αστέρια
που ζητούν να κλέψουν ένα χαμόγελο του φεγγαριού...
Και συνεχίζει ο κύκλος της ζωής στο σύμπαν...
Μια χρυσή μέρα
κι ένα ασημένιο φεγγάρι
στην Ελλάδα!
* * *
6 Δεκεμβρίου 2011
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΗ "ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ"



Μέσα στο χειμώνα μου
άκουγα την Συννεφιασμένη Κυριακή,
είδα τον ηλιο για μια στιγμή...
ένα φώς εκτυφλωτικό
σαν την Ελπίδα μέσα στο σκοτάδι
να αντικρυσω
τη χώρα των  δώδεκα θεών
τη χώρα των ονειρών μου
κάποια μέρα...

Την χώρα που δεν είδα με τα μάτια μου
τη νιώθω ένα κομμάτι από το πνεύμα μου
σαν τη ζωή μου ολόκληρη...

Με πονάει τόσο... γιατί;
δεν μπορώ να αναπνευσω... γιατί;
δεν μπορώ να ζήσω... γιατί;
Μου λείπει η Ελλάδα!
δεν μπορώ χωρίς αυτήν...

Τρέχει στο αίμα μου
η αρχαία Ελλάδα
και μου φωνάζει...
«Έλα, έλα κοντά μου
αφού τόσο με αγαπάς...»
       * * *  * *
Λίμα, 19 Οκτωβρίου 2001
...4 μήνες μετά... ταξίδεψα στην Ελλάδα...
η Τάρα


Συννεφιασμένη Κυριακή
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά
Χριστέ και Παναγιά μου

Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή
που 'χασα την χαρά μου
Συννεφιασμένη Κυριακή
ματώνεις την καρδιά μου

Όταν σε βλέπω βροχερή
στιγμή δεν ησυχάζω
Μαύρη μου κάνεις τη ζωή
και βαριαναστενάζω

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Μιλούσα με τη σιωπή



Σε λίγο θα φύγει το απόγευμα,
ακόμα λαλούν τα πουλιά...
Είμαι στον κήπο και μιλάω
με τη σιωπή... στη σιωπή.
Της είπα: Πρόσφατα έχω δεί
τα μάτια ενός ανθρώπου, περίπου 62 ετών.
Έχει τόση χαρά,
γλυκύτητα και αγνότητα στο βλέμμα του...
μου φάνηκε σαν παιδί.
Με ρώτησε η σιωπή:
πόσο νομίζεις είναι εκείνο το φτωχό παιδί
που σου ζήτησε έλεος χθες στο δρόμο;
Απάντησα: μήπως εκατό;
είχε πολύ παλαιότητα και λύπη στο βλέμμα του...
Θυμήθηκα, επίσης,
πως γνώρισα μια γυναίκα
πού σ᾿ όλο το κόσμο έλεγε
πως είναι πολύ όμορφη,
πώς το πρόσωπό της είναι τέλειο...

Το είπα στη σιωπή...
με άκουσε... απάντησε:
είδα αδιαφορία πάγου στο βλέμμα της,
δεν έχει αληθινό χαμόγελο.
Δεν είναι όμορφη! δεν είναι τέλεια!

Έπειτα θυμήθηκα μια κυρία,
μεγάλη στην ηλικία...
της έλειπαν δόντια
και είχε ρυτίδες πολλές
στο πρόσωπό της.
Μου χαμογέλασε, και το χαμόγελο της
ταιριάζει με το χαμόγελο του βλέμματός της,
γεμάτο τρυφερότητα.
Το είπα στη σιωπή:
Αυτή, ναί! ήταν όμορφη και τέλεια!
η Σιωπή απάντησε:
Η Ομορφιά και η Ηλικία δεν είναι έξω,
αλλά, μέσα, μέσα στο Πνεύμα!
* * * * *
29 Οκτωβρίου 2011
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
Η Τάρα

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ...


Ενας χαιρετισμός για κάποιον που αξίζει
σεβασμό στη μνήμη μας.
Με ταπεινότητα ήθελα να πω για τον Μέγα Αλέξανδρο και
δε μπορώ να βρω τα ακριβή λόγια για να εκφράσω την αξία που είχε
η παρουσία του στον κόσμο.
Διάβασα από μικρή για αυτόν , αλλά δεν υπήρχε εδώ ένα ελληνικό σχολείο.
Εσείς ξέρετε για τον Μέγα Αλέξανδρο περισσότερα...
αλλά η αγάπη και ο θαυμασμός μου είναι ο ίδιος που νιώθετε εσείς!
.......................
ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ


Μιλούσα τη νύχτα με αγριολούλουδα της Μακεδονίας...
Μου είπαν ότι μοσχοβολούν τόσο πολύ
γιατί από τον Όλυμπο τα διάλεξαν
για να χαρίζουν το άρωμά τους τις νύχτες εκεί,
Μου είπαν για τη Χαλκιδική και τα τρία της πόδια
Για τη ζεστή και όμορφη Θεσσαλονίκη
Για τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Βουκεφάλα,
πώς μαζί οι δύο πέταξαν
φέροντας πάνω από τον ουρανό της Ελλάδας και του κόσμου την κουλτούρα της.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, αγάπησε την ανθρωπότητα και τις αξίες.


Μου είπαν, τα αγριολούλουδα
για το αστέρι της Βεργίνας,
μου μίλησαν για το αρχαίο θέατρο του Φιλίππου,
εκεί, που δειλά χέρια τον σκοτώσαν.
Μου είπαν, τα αγριολούλουδα ότι
τη νύχτα συνομιλούν, άρωμα και άρωμα
με τα ζωντανά αγάλματα του θεάτρου
που επίσης μοσχοβολούν.
Μου είπαν για την καταπληκτική θέση
που κατέκτησε η Ελλάδα στην εποχή του!
Μεγάλωσαν περισσότερο οι τέχνες
η γλυπτική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία
η φιλοσοφία...
Είπαν για το μεγάλο ταξίδι του Αλέξανδρου
στην Ινδία και σε άλλες μακρινές χώρες,
μεταφέροντας τον πιο σημαντικό πολιτισμό
μια αλησμόνητη εποχή...

Συνέχισα να μιλώ με τα αγριολούλουδα
και άκουσα ότι ο Αλέξανδρος
ξεκίνησε από τη Μακεδονία για να κατακτήσει την Ασία,
πέρασε τον Ελλήσποντο κι έφτασε στην Τροία,
εκεί πρόσφερε θυσία στον τάφο του Αχιλλέα.
Έμαθα από τα αγριολούλουδα ότι
σε όλες της μάχες που έγιναν, 
νίκησε,
και όταν έφτασαν στη Βαβυλώνα
που ήθελε να την κάνει πρωτεύουσα του κράτους του,
ο Αλέξανδρος αρρώστησε
και πέθανε το 323 π.Χ.


Σταματήσαμε λίγο...
τα αγριολούλουδα κι εγώ
και κοιτάζαμε βαθιά τον ουρανό
τόσο... που μας άκουσε η σιωπή
και μια πανσέληνος μας χαμογέλασε...


Συνεχίσαμε την συζήτηση μας...
είπαν τα αγριολούλουδα,
πολλές από τις πόλεις που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος
στο απέραντο κράτος του ονομάστηκαν Αλεξάνδρεια.
Ο ελληνικός πολιτισμός διαδόθηκε σε μεγάλο μέρος του κόσμου
κι όλοι μιλούσαν την ελληνική γλώσσα.
Στην Αίγυπτο υπάρχει η έρημος Σίβα με ένα μαντείο πολύ γνωστό
αφιερωμένο στον Δία, τον Άμωνα Δία!
το επισκέφτηκε ο Αλέξανδρος!
Ξαφνικά... ακούσαμε από μακρυά
τα κύματα και μια φωνή από εκεί τραγούδησε για όλους μας:
Ναύτη καλέ ναύτη! Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος; 
Ζει και βασιλεύει και το. κόσμο κυριεύει!!!
ήταν η Γοργόνα... η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου.
* * * * *
23 Νοεμβρίου 2011
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Ἐθνικὸς Ὕμνος τῆς Ἑλλάδας


Sydney 2000 Closing Ceremony Greek & Australian Anthems
The Greek & Australian national anthems as sung by the children in the closing ceremonies.


Σε γνωρίζω από την κόψη
 του σπαθιού την τρομερή,
 σε γνωρίζω από την όψη
 που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
 των Ελλήνων τα ιερά,
 και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
 χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!


Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ...



Φαντάστηκα μια λίμνη ψηλά στα βουνά
τιτίβισα μαζί με τα πουλάκια
το όνομά σου...
χόρεψαν τα λουλούδια,
χαμογέλασε ο ήλιος.
Έπιασα ένα φυλαχτό που φοράω
με μια αλυσίδα στο λαιμό μου
κι έχει το όνομά σου γραμμένο...
Ενα φυλαχτό που έχω μαζί μου
μια ζωή...
όταν  μου το δώρισε η τσιγγάνα Λιούβα,
που μου είπε: απο την αγάπη μου για την Ελλάδα...
εκεί είναι η μοίρα και η αγάπη σου, μού ᾿πε.

Τα μάτια μου κοίταξαν μακρυά,
πολύ μακρυά...
από την ανατολή ώς τη δύση...
 Έφυγε το βλέμμα μου, ταξίδεψε,
και σταμάτησε το ταξίδι του
σε κείνη τη λίμνη, ψηλά στα βουνά
που είχα από την αρχή φανταστεί.
Μόνο που τώρα δεν τη φαντάζομαι
τώρα αληθινά είμαι εκεί!

Το βλέμμα μου χαϊδεύει το φυλαχτό,
τα χέρια μου επίσης...
το βύθισα στο ψυχρό νερό της λίμνης,
το τύλιξα μες στα πέταλα ενός λουλουδιού,
κοίταξα ψηλά και είπα σιγά σιγά:
το όνομά σου... η μοίρα μου!
       * * * * *
Νοέμβριος 20, του 2011
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...



Σε περίμενα μια ολόκληρη ζωή!
σε περίμενα, όπως περιμένουν
τα λουλούδια την άνοιξη,
όπως περιμένουν
τα πουλιά το ξημέρωμα,
το ακρογιάλι το χάδι των κυμάτων,
τη βροχή το χώμα.
Σε περίμενα, όπως περιμένει
η νύχτα την ημέρα,
το παιδί την αγκαλιά της μάνας,
οι λίμνες τον ήλιο.
η λύπη τη χαρά,
το σκοτάδι το φως.
Σε περίμενα, όπως περιμένει
το πνεύμα τα όνειρα!!!
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ... Ελλάδα μου!
κι ακόμα σε προσμένω...

Λίμα, 19 Νοεμβρίου 2011
η Τάρα

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑ



Θυμάμαι σαν να ήταν χθές,
εκείνα τα βουνά που μας είδαν
να μεγαλώνουμε...
που είναι μάρτυρες
στα όνειρά μας...
θυμάμαι τότε που τρέχαμε μαζί
ψηλά στα βουνά
κι ανεβαίναμε στα δέντρα,
για να θωροῦμε από κεί,
την ομορφιά του κόσμου.
Θυμάμαι που κοιτάζαμε άφωνοι, χωρίς αναπνοή,
ένα πουλί που έδινε την τροφή του στο πουλάκι του,
βάζοντας το ράμφος του μέσα στο λαιμό του...
Θυμάμαι το αστραφτερό μεσημέρι
τότε που πασχίζαμε να κοιτάξουμε τον ήλιο και...
δεν μπορούσαμε...
τότε που βάζαμε βαρκούλες χάρτινες
σε μια ήσυχη και πανέμορφη λίμνη....
Θυμάμαι όταν τρέχαμε μαζί
πίσω από τα κατσίκια
με ένα ραβδί στα χέρια μας....
Θυμάμαι την αγροικία στην οποία
η μάνα σου με πήρε αγκαλιά
όταν κατάλαβε πως ήμουν ορφανή...
Τότε προευχόμαστε με το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ...
Η ζωή μας έχει ξεχωρίσει
μένουμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους,
και ακόμα να πούμε...
"Γενηθήτω το θέλημα σου,
ως εν ουρανώ και επί της γής.......
*******
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

ΕΝΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ




Είδα ένα ηλιοβασίλεμα
το κοίταξα ως τη στιγμή που έσβησε
Ρωτάω... ποιόν, ποιά περιμένει;
Η νύχτα που είναι κοντά, μου απάντησε:
"το ηλιοβασίλεμα περίμενε τη σελήνη!
Σπάνιες φορές την έχει δεί, αλλά είναι ερωτεύμενο
με τ᾿ ασημένια της μαλλιά
και με τα μάτια της τα μαύρα...
μαύρα σαν την νύχτα.
Μια σελήνη, όπως λένε οι στίχοι:
"Τσιγγάνα μαυρομάτα
πάλι τους δρόμους πήρες,
για να διαβάζεις τα χαρτιά
και για να πεις τις μοίρες..."
Έτσι η σελήνη πήρε δρόμους μακρινούς,
κι έτσι δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Το ηλιοβασίλεμα την περιμένει πάντα το απόγευμα,
έρχεται σαν δυνατός βασιλιάς,
στολισμένος με πολλά χρώματα:
κίτρινο, πορτοκαλί, ροζ και κόκκινο...
και περήφανο δείχνει την εξουσία του.
Αλλά ήρθε η στιγμή να φύγει
σε χώρες μακρινές,
άλλους ωραίους ουρανούς
στον κόσμο να χαρίσει.

Δεν συμφωνούν με τις ώρες...
Και το ηλιοβασίλεμα τραγουδά:
"Σελήνη, τσιγγάνα μαυρομάτα
με μάτια μαύρα σαν τη νύχτα,
πάλι τους δρόμους πήρες,
για να διαβάσεις τα χαρτιά
και για να λες τς μοίρες"
13 Οκτωβρίου 2011
1.20 μετά τα μεσάνυχτα
η Τάρα

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΑΙΓΑΙΟ




Ξύπνησα,
ήταν μεσάνυχτα...
κοίταξα έξω απ᾿  το παράθυρο το φεγγάρι...
ήταν ένα μικρό, λυπημένο φεγγάρι.
Το κοίταξα... έκλεισα τα μάτια
και ''είδα'' πως μεγάλωσε και λάμπει σ᾿ έναν ουρανό πολύ γαλανό.
Άκουσα ένα κελάρυσμα, ήταν τα αστέρια που έραβαν ένα φόρεμα για τη Σελήνη.
Για το γάμο της με τον πρίγκηπα Αιγαίο...
Ήταν μια πανέμορφη δαντέλα,
που την έπλεξαν με τα κύματα του πέλαγου και
με τα άσπρα του αφρισμένα μαργαριτάρια.
Κοχύλια στόλιζαν τα μαλλιά της...
Ο Αίολος πήρε στα μπράτσα του το Φεγγάρι και το ᾿φερε στην άμμο...
άρχισαν να τραγουδούν οι καρδερίνες και τα νυχτοπούλια
τα δελφίνια με τα μπουζούκια τους,
οι φάλαινες με τις κιθάρες..
Ένα κύμα χάϊδεψε τα πόδια της Σελήνης
και την απόθεσε στον αφρό για να γίνει ο γάμος.
Από το γαλάζιο μπλέ βυθό των κυμάτων πήδησε ο Πρίγκηπας Αιγαίος,
αγκάλιασε γλυκά τη νύφη
και της είπε: ''Αυτός είναι ο όρκος...
πάντα θα είμαστε μαζί, κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει
το Φεγγάρι από μια Θάλασσα ερωτευμένη...''
Από τώρα για όλες τις νύχτες θα είναι η Σελήνη με τη Θάλασσα μαζί...
Δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου.
Φοβάμαι ότι ήταν ένα όνειρο
που δεν θα το δω ξανά από κοντά
έναν ουρανό τόσο γαλάζιο σαν τον ουρανό της Ελλάδας,
ένα Φεγγάρι τόσο λαμπερό και μια θάλασσα τόσο ερωτευμένη...

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
Η Τάρα

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΥ ΜΟΣΧΟΒΟΛΑ ΣΑΝ ΤΑ ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΑ



Ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου
κλείνοντας τα μάτια
είδα στα όνειρά μου
την Ακρόπολη...
Άνοιξα, σιγά-σιγά τα μάτια
κοίταξα τον ουρανό που έχω εδώ
πολύ μακρυά από την Ελλάδα..
Στήριξα το χέρι μου
έπιασα το φεγγάρι... το χάϊδεψα...

Ξύπνησα...
δεν ήταν ο ίδιος ουρανός
δεν ήταν το ίδιο φεγγάρι
δεν ήταν εκείνη η Ακρόπολη,
που το φεγγάρι τη φωτίζει περήφανο
δεν ήταν ένα φεγγάρι που μοσχοβολά
σαν τα νυχτολούλουδα
σαν εκείνο, που θυμάμαι
το φεγγάρι καθρέφτης στο Αιγαίο...
Όλα ήταν αναμνήσεις τώρα,
και φοβάμαι...
Ίσως...
να μην χαϊδέψω ξανά
εκείνο το φεγγάρι που μοσχοβολά
σαν τα νυχτολούλουδα...
Ισως...να μην χαϊδέψω ξανά τον  ουρανό
των παραμυθιών μου......
    ********************
Λίμα, 6  Σεπτεμβρίου2008
.......από το νοσοκομείο...
Η Τάρα

ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...




Χθές βράδυ είδα ένα όνειρο
μια κυανόλευκη χώρα... την  Ελλάδα!
Είδα τις  παραλίες της, την άσπρη άμμο.
τη γαλάζια θάλασσα με τον ουρανό
την ώρα που χτυπάει το κύμα αφρισμένο
και τα χρώματα μπερδεύονται...

Χώρα των θεών, των σημαντικών τραγωδών
των λυρικών ποιητών...
Αισχύλος, Πλάτωνας, Σοφοκλής,
Ευριπίδης, Όμηρος
άφησαν σκέψεις
άφησαν πιστεύω μεγάλων ανθρώπων...
Αγάλματα και ερείπια αρχαϊκά
που μας μιλούν στην σιωπή
και μόνο στα όνειρα...

Δεν με πειράζει το που βρίσκεται
το σώμα μου τώρα,
μόνο ξέρω ότι το πνεύμα μου
περιπλανιέται πάντα
σε μια κυανόλευκη χώρα...
    ********
Λίμα............
η Τάρα

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ...


(Αφιερωμένο  στην Κύπρο)



Περπατώντας στην άμμο
είδα ένα απόγευμα
ένα χρυσό, καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα στην Κύπρο...
Μύρισα και άκουσα τα κύμματα
είδα τους γλάρους να γράφουν με το ράμφος τους
στην ακρογιαλιά ονόματα...

Συνέχισα να περπατώ
είδα τον αφρό
σαν άσπρη δαντέλλα να γυροφέρνει
κι η θάλασσα σαν μια λευκοντυμένη  νύφη...
Άκουσα το λάλημα ενός πουλιού
να τιτιβίζει

Είδα ένα κόκκινο γαρύφαλλο
τό ᾿βαλα πάνω στα μαλλιά μου
ξάπλωσα στον βράχο
κοιτάζοντας το όμορφο τοπίο...
αποκοιμήθηκα...

Ξάφνου
μια βαθιά φωνή στα αυτιά μου...
άνοιξα τα μάτια....
Ο Πήγασος στεκόταν μπροστά μου
μου είπε...
"Πάμε στον αφρό να δεις
όλες τις θαλασσινές ομορφιές της Ελλάδας..."

τού ᾿δωσα το γαρύφαλλό μου... και πήγα!!!
        ********
Από την άλλη άκρη της γής.....
η Ταρα

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Η ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΕΛΛΑΔΑ




Πόσες μάχες,πόσους πολέμους
έχεις υποφέρει εδώ και αιώνες, Ελλάδα...
Πόσο πολύ ξέρεις από θάνατο, πείνα, αρρώστιες
που αφήνουν έρημες
τις οικογένειες των παληκαριών σου.
Τόσες γυναίκες έκλαψαν
για γιούς, για άντρες...
Πόσες Ελληνικές πόλεις
έχουν καταστρέψει οι ξένοι    
και πάλι τις έχουν ξαναχτίσει απ' την αρχή...
Αλλά πάντα, μετά τον πόλεμο, τον θάνατο, την καταστροφή
έρχονται πάλι, με πίστη βαθιά και αμέριστη αγάπη στην πατρίδα
οι γενναίοι,θαρραλέοι φαντάροι
να παλέψουν για την Ελλάδα...
ξανά και ξανά...
με αυτοθυσία, με ανδρεία, με δύναμη και ταπεινότητα
για τον πολιτισμό, για τη θρησκεία,
για τη μοναδική τους πατρίδα...
Και να...
έτσι που κάθομαι, θυμήθηκα...
μια εικόνα ζωντανή...
Τον  Έλληνα φαντάρο  
να δίνει το χέρι στον εχθρό...
για να βγει από το χαράκωμα...
Θυμήθηκα τη μάνα του Λεωνίδα
να λέει στον γιό τον αντρειωμένο:
''Καλύτερα νεκρό, γιε μου, πάνω στην ασπίδα να σε φέρουν,
παρά δειλό να σε πούνε...''
Θυμήθηκα τον Πλάτωνα:
''αυτό που λένε Θάνατο... είναι ΖΩΗ!...
και η Ζωή ειναι Θάνατος...''
Πολύ έχεις υποφέρει, Ελλάδα...
Μήπως δεν είναι αρκετά;

Λίμα, 8 οκτωβρίου 2011
η Τάρα

Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΜΟΝΑΞΙΑ




Η μοναξιά μπορεί να υπάρχει
ακόμη κι όταν παίζει μια ορχήστρα δίπλα μας,
μα δεν ακούμε τη μουσική της.
Η μοναξιά μπορεί να σε τυλίγει
στο σκοτάδι
ακόμα κι αν όλα είναι λουσμένα στο φώς.
Η μοναξιά μπορεί να σε πνίγει
ακόμη κι αν αντηχούν γέλια κοντά σου.
Η μοναξιά μπορεί να μας περιβάλλει
ακόμα κι αν περπατάμε ξυπόλητοι στην ακρογιαλιά
μα δεν ακούμε το τραγούδι των σειρήνων.
Η μοναξιά είναι ο πόνος μιας κραυγής
Η μοναξιά μπορεί να μας πονάει
όταν δεν ακούμε το χρυσό λάλημά σου
Ελλάδα!
Αλλά... αν δεν υπάρχει μοναξιά
δεν μπορούμε να δούμε
τη σταγόνα της δροσιάς...
το ουράνιο τόξο τα μεσάνυχτα...
ούτε να μας χαμογελά
το πέταλο ενός λουλουδιού.

Λίμα, 8 Νοεμβρίου 2011
Η Τάρα

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ... ΓΕΜΑΤΗ ΑΣΤΕΡΙΑ



Αφιερωμένο στη Ρόδο
Θυμάμαι...
Έχει κρύο... είναι νύχτα... ξέχασα την ώρα
Κοίταξα από το παράθυρο
είδα έναν μικρό κήπο
όνειρο λές...;
Όλα αλλάξανε μπρος στα μάτια μου
άλλαξε ο κήπος... έγινε θάλασσα
κι η Ρόδος... όλα καταπληκτικά
τα κύματα έβγαζαν μουσική
χτυπώντας στα βράχια
η μυρουδιά της θάλασσας...
όλα εκεί... ακόμα κι ο κολοσσός!
ολόκληρος... γίγαντας φοβερός...
απεσταλμένος, ανάμεσα στη γη και στον ουρανό...
ψηλός... να μιλά στον Δία
για γεγονότα στη γη, στη θάλασσα...
μάρτυρας σε όλες τις μάχες...
ήρωας, που έχασε αργά-αργά τα μπράτσα του,
την αγκαλιά, τα πόδια του...
θαρραλέος ναύτης και στρατιώτης
τη ζωγραφιά του ο ήλιος χάρισε
στον ουρανό...

Ρόδος...
παραλίες με λουλούδια γεμάτες
λουλούδια που οι σειρήνες πέταξαν στον Κολοσσό...

Ρόδος...
μυρίζει νίκη
το άκουσε ο Κολοσσός
κι άγγιξε μια χούφτα γεμάτη αστέρια
μου τά ᾿βαλε στα μαλλιά...

Ρώτησα...
τα κόκκινα ρόδια, ρώτησα τον αφρό
Γιατί ο Δίας διάλεξε τον Κολοσσό για τη Ρόδο;
θα πούνε... ίσως...
«Με τον θαρραλέο Κολοσσό...
μύρισε στη Ρόδο η νίκη...»


     **************
Λίμα, Σεπτεμβρίου 2008
από το νοσοκομείο...
η Τάρα

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΜΟΥ... ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ...



Είναι απόγευμα εδώ,
Νύχτα στην Ελλάδα
Υπάρχει ένα αδύνατος ήλιος, άχρωμος...
που δεν ζεσταίνει αλλά, τουλάχιστον
με φωτίζει για να γράφω αυτό το γράμμα.
Κοιτάζω τον ουρανό και κάνω μια προσευχή
για να σταματήσει το κλάμα της μακρινής
χώρας της καρδιάς μου και
το κλάμα των φίλων μου...
Οι λύπες μου μπλέκονται με τη λύπη τους...
μια λύπη έντονη που τώρα αρχίζει στο απόγευμα εδώ
και φτάνει τη νύχτα εκεί...

Κοίταξα αυτόν τον κήπο
που είναι μάρτυρας του πόνου μου
τη μέρα, κάθε μέρα,
από την αρχή, πρωί-πρωί
ως τη νύχτα αργά-αργά.
Θέλω να αφήσω αυτό το γράμμα
ίσως θα φύγει ο ήλιος σε μια μακρινή
και κυανόλευκη χώρα
και θα ήθελα να το φέρει ως εκεί,
εκεί που περιπλανιέται για πάντα
το πνεύμα μου...

ΠΡΟΣ κάποιο μέρος της Ελλάδας:

Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η θάλασσα τα κύματα
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά το φεγγάρι τ᾿ αστέρια
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά ο αφρός τη δαντέλα, που τόσο μοιάζουν...
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η άνοιξη τα λουλούδια
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η βροχή μια σταγόνα δροσιάς
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά το δάσος το χορτάρι
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η ηρεμία τις λίμνες...
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά μια σειρήνα τους βράχους
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά το δέντρο τα κλαδιά του
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά το χαρτί το μολύβι
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η καρδιά το πνεύμα μου...
                   **************
 30 Οκτωβρίου 2011
Είναι αργά... σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα