Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ...


Ενας χαιρετισμός για κάποιον που αξίζει
σεβασμό στη μνήμη μας.
Με ταπεινότητα ήθελα να πω για τον Μέγα Αλέξανδρο και
δε μπορώ να βρω τα ακριβή λόγια για να εκφράσω την αξία που είχε
η παρουσία του στον κόσμο.
Διάβασα από μικρή για αυτόν , αλλά δεν υπήρχε εδώ ένα ελληνικό σχολείο.
Εσείς ξέρετε για τον Μέγα Αλέξανδρο περισσότερα...
αλλά η αγάπη και ο θαυμασμός μου είναι ο ίδιος που νιώθετε εσείς!
.......................
ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ


Μιλούσα τη νύχτα με αγριολούλουδα της Μακεδονίας...
Μου είπαν ότι μοσχοβολούν τόσο πολύ
γιατί από τον Όλυμπο τα διάλεξαν
για να χαρίζουν το άρωμά τους τις νύχτες εκεί,
Μου είπαν για τη Χαλκιδική και τα τρία της πόδια
Για τη ζεστή και όμορφη Θεσσαλονίκη
Για τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Βουκεφάλα,
πώς μαζί οι δύο πέταξαν
φέροντας πάνω από τον ουρανό της Ελλάδας και του κόσμου την κουλτούρα της.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, αγάπησε την ανθρωπότητα και τις αξίες.


Μου είπαν, τα αγριολούλουδα
για το αστέρι της Βεργίνας,
μου μίλησαν για το αρχαίο θέατρο του Φιλίππου,
εκεί, που δειλά χέρια τον σκοτώσαν.
Μου είπαν, τα αγριολούλουδα ότι
τη νύχτα συνομιλούν, άρωμα και άρωμα
με τα ζωντανά αγάλματα του θεάτρου
που επίσης μοσχοβολούν.
Μου είπαν για την καταπληκτική θέση
που κατέκτησε η Ελλάδα στην εποχή του!
Μεγάλωσαν περισσότερο οι τέχνες
η γλυπτική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία
η φιλοσοφία...
Είπαν για το μεγάλο ταξίδι του Αλέξανδρου
στην Ινδία και σε άλλες μακρινές χώρες,
μεταφέροντας τον πιο σημαντικό πολιτισμό
μια αλησμόνητη εποχή...

Συνέχισα να μιλώ με τα αγριολούλουδα
και άκουσα ότι ο Αλέξανδρος
ξεκίνησε από τη Μακεδονία για να κατακτήσει την Ασία,
πέρασε τον Ελλήσποντο κι έφτασε στην Τροία,
εκεί πρόσφερε θυσία στον τάφο του Αχιλλέα.
Έμαθα από τα αγριολούλουδα ότι
σε όλες της μάχες που έγιναν, 
νίκησε,
και όταν έφτασαν στη Βαβυλώνα
που ήθελε να την κάνει πρωτεύουσα του κράτους του,
ο Αλέξανδρος αρρώστησε
και πέθανε το 323 π.Χ.


Σταματήσαμε λίγο...
τα αγριολούλουδα κι εγώ
και κοιτάζαμε βαθιά τον ουρανό
τόσο... που μας άκουσε η σιωπή
και μια πανσέληνος μας χαμογέλασε...


Συνεχίσαμε την συζήτηση μας...
είπαν τα αγριολούλουδα,
πολλές από τις πόλεις που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος
στο απέραντο κράτος του ονομάστηκαν Αλεξάνδρεια.
Ο ελληνικός πολιτισμός διαδόθηκε σε μεγάλο μέρος του κόσμου
κι όλοι μιλούσαν την ελληνική γλώσσα.
Στην Αίγυπτο υπάρχει η έρημος Σίβα με ένα μαντείο πολύ γνωστό
αφιερωμένο στον Δία, τον Άμωνα Δία!
το επισκέφτηκε ο Αλέξανδρος!
Ξαφνικά... ακούσαμε από μακρυά
τα κύματα και μια φωνή από εκεί τραγούδησε για όλους μας:
Ναύτη καλέ ναύτη! Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος; 
Ζει και βασιλεύει και το. κόσμο κυριεύει!!!
ήταν η Γοργόνα... η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου.
* * * * *
23 Νοεμβρίου 2011
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Ἐθνικὸς Ὕμνος τῆς Ἑλλάδας


Sydney 2000 Closing Ceremony Greek & Australian Anthems
The Greek & Australian national anthems as sung by the children in the closing ceremonies.


Σε γνωρίζω από την κόψη
 του σπαθιού την τρομερή,
 σε γνωρίζω από την όψη
 που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
 των Ελλήνων τα ιερά,
 και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
 χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!


Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ...



Φαντάστηκα μια λίμνη ψηλά στα βουνά
τιτίβισα μαζί με τα πουλάκια
το όνομά σου...
χόρεψαν τα λουλούδια,
χαμογέλασε ο ήλιος.
Έπιασα ένα φυλαχτό που φοράω
με μια αλυσίδα στο λαιμό μου
κι έχει το όνομά σου γραμμένο...
Ενα φυλαχτό που έχω μαζί μου
μια ζωή...
όταν  μου το δώρισε η τσιγγάνα Λιούβα,
που μου είπε: απο την αγάπη μου για την Ελλάδα...
εκεί είναι η μοίρα και η αγάπη σου, μού ᾿πε.

Τα μάτια μου κοίταξαν μακρυά,
πολύ μακρυά...
από την ανατολή ώς τη δύση...
 Έφυγε το βλέμμα μου, ταξίδεψε,
και σταμάτησε το ταξίδι του
σε κείνη τη λίμνη, ψηλά στα βουνά
που είχα από την αρχή φανταστεί.
Μόνο που τώρα δεν τη φαντάζομαι
τώρα αληθινά είμαι εκεί!

Το βλέμμα μου χαϊδεύει το φυλαχτό,
τα χέρια μου επίσης...
το βύθισα στο ψυχρό νερό της λίμνης,
το τύλιξα μες στα πέταλα ενός λουλουδιού,
κοίταξα ψηλά και είπα σιγά σιγά:
το όνομά σου... η μοίρα μου!
       * * * * *
Νοέμβριος 20, του 2011
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...



Σε περίμενα μια ολόκληρη ζωή!
σε περίμενα, όπως περιμένουν
τα λουλούδια την άνοιξη,
όπως περιμένουν
τα πουλιά το ξημέρωμα,
το ακρογιάλι το χάδι των κυμάτων,
τη βροχή το χώμα.
Σε περίμενα, όπως περιμένει
η νύχτα την ημέρα,
το παιδί την αγκαλιά της μάνας,
οι λίμνες τον ήλιο.
η λύπη τη χαρά,
το σκοτάδι το φως.
Σε περίμενα, όπως περιμένει
το πνεύμα τα όνειρα!!!
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ... Ελλάδα μου!
κι ακόμα σε προσμένω...

Λίμα, 19 Νοεμβρίου 2011
η Τάρα

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑ



Θυμάμαι σαν να ήταν χθές,
εκείνα τα βουνά που μας είδαν
να μεγαλώνουμε...
που είναι μάρτυρες
στα όνειρά μας...
θυμάμαι τότε που τρέχαμε μαζί
ψηλά στα βουνά
κι ανεβαίναμε στα δέντρα,
για να θωροῦμε από κεί,
την ομορφιά του κόσμου.
Θυμάμαι που κοιτάζαμε άφωνοι, χωρίς αναπνοή,
ένα πουλί που έδινε την τροφή του στο πουλάκι του,
βάζοντας το ράμφος του μέσα στο λαιμό του...
Θυμάμαι το αστραφτερό μεσημέρι
τότε που πασχίζαμε να κοιτάξουμε τον ήλιο και...
δεν μπορούσαμε...
τότε που βάζαμε βαρκούλες χάρτινες
σε μια ήσυχη και πανέμορφη λίμνη....
Θυμάμαι όταν τρέχαμε μαζί
πίσω από τα κατσίκια
με ένα ραβδί στα χέρια μας....
Θυμάμαι την αγροικία στην οποία
η μάνα σου με πήρε αγκαλιά
όταν κατάλαβε πως ήμουν ορφανή...
Τότε προευχόμαστε με το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ...
Η ζωή μας έχει ξεχωρίσει
μένουμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους,
και ακόμα να πούμε...
"Γενηθήτω το θέλημα σου,
ως εν ουρανώ και επί της γής.......
*******
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

ΕΝΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ




Είδα ένα ηλιοβασίλεμα
το κοίταξα ως τη στιγμή που έσβησε
Ρωτάω... ποιόν, ποιά περιμένει;
Η νύχτα που είναι κοντά, μου απάντησε:
"το ηλιοβασίλεμα περίμενε τη σελήνη!
Σπάνιες φορές την έχει δεί, αλλά είναι ερωτεύμενο
με τ᾿ ασημένια της μαλλιά
και με τα μάτια της τα μαύρα...
μαύρα σαν την νύχτα.
Μια σελήνη, όπως λένε οι στίχοι:
"Τσιγγάνα μαυρομάτα
πάλι τους δρόμους πήρες,
για να διαβάζεις τα χαρτιά
και για να πεις τις μοίρες..."
Έτσι η σελήνη πήρε δρόμους μακρινούς,
κι έτσι δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Το ηλιοβασίλεμα την περιμένει πάντα το απόγευμα,
έρχεται σαν δυνατός βασιλιάς,
στολισμένος με πολλά χρώματα:
κίτρινο, πορτοκαλί, ροζ και κόκκινο...
και περήφανο δείχνει την εξουσία του.
Αλλά ήρθε η στιγμή να φύγει
σε χώρες μακρινές,
άλλους ωραίους ουρανούς
στον κόσμο να χαρίσει.

Δεν συμφωνούν με τις ώρες...
Και το ηλιοβασίλεμα τραγουδά:
"Σελήνη, τσιγγάνα μαυρομάτα
με μάτια μαύρα σαν τη νύχτα,
πάλι τους δρόμους πήρες,
για να διαβάσεις τα χαρτιά
και για να λες τς μοίρες"
13 Οκτωβρίου 2011
1.20 μετά τα μεσάνυχτα
η Τάρα

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΑΙΓΑΙΟ




Ξύπνησα,
ήταν μεσάνυχτα...
κοίταξα έξω απ᾿  το παράθυρο το φεγγάρι...
ήταν ένα μικρό, λυπημένο φεγγάρι.
Το κοίταξα... έκλεισα τα μάτια
και ''είδα'' πως μεγάλωσε και λάμπει σ᾿ έναν ουρανό πολύ γαλανό.
Άκουσα ένα κελάρυσμα, ήταν τα αστέρια που έραβαν ένα φόρεμα για τη Σελήνη.
Για το γάμο της με τον πρίγκηπα Αιγαίο...
Ήταν μια πανέμορφη δαντέλα,
που την έπλεξαν με τα κύματα του πέλαγου και
με τα άσπρα του αφρισμένα μαργαριτάρια.
Κοχύλια στόλιζαν τα μαλλιά της...
Ο Αίολος πήρε στα μπράτσα του το Φεγγάρι και το ᾿φερε στην άμμο...
άρχισαν να τραγουδούν οι καρδερίνες και τα νυχτοπούλια
τα δελφίνια με τα μπουζούκια τους,
οι φάλαινες με τις κιθάρες..
Ένα κύμα χάϊδεψε τα πόδια της Σελήνης
και την απόθεσε στον αφρό για να γίνει ο γάμος.
Από το γαλάζιο μπλέ βυθό των κυμάτων πήδησε ο Πρίγκηπας Αιγαίος,
αγκάλιασε γλυκά τη νύφη
και της είπε: ''Αυτός είναι ο όρκος...
πάντα θα είμαστε μαζί, κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει
το Φεγγάρι από μια Θάλασσα ερωτευμένη...''
Από τώρα για όλες τις νύχτες θα είναι η Σελήνη με τη Θάλασσα μαζί...
Δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου.
Φοβάμαι ότι ήταν ένα όνειρο
που δεν θα το δω ξανά από κοντά
έναν ουρανό τόσο γαλάζιο σαν τον ουρανό της Ελλάδας,
ένα Φεγγάρι τόσο λαμπερό και μια θάλασσα τόσο ερωτευμένη...

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
Η Τάρα

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΥ ΜΟΣΧΟΒΟΛΑ ΣΑΝ ΤΑ ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΑ



Ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου
κλείνοντας τα μάτια
είδα στα όνειρά μου
την Ακρόπολη...
Άνοιξα, σιγά-σιγά τα μάτια
κοίταξα τον ουρανό που έχω εδώ
πολύ μακρυά από την Ελλάδα..
Στήριξα το χέρι μου
έπιασα το φεγγάρι... το χάϊδεψα...

Ξύπνησα...
δεν ήταν ο ίδιος ουρανός
δεν ήταν το ίδιο φεγγάρι
δεν ήταν εκείνη η Ακρόπολη,
που το φεγγάρι τη φωτίζει περήφανο
δεν ήταν ένα φεγγάρι που μοσχοβολά
σαν τα νυχτολούλουδα
σαν εκείνο, που θυμάμαι
το φεγγάρι καθρέφτης στο Αιγαίο...
Όλα ήταν αναμνήσεις τώρα,
και φοβάμαι...
Ίσως...
να μην χαϊδέψω ξανά
εκείνο το φεγγάρι που μοσχοβολά
σαν τα νυχτολούλουδα...
Ισως...να μην χαϊδέψω ξανά τον  ουρανό
των παραμυθιών μου......
    ********************
Λίμα, 6  Σεπτεμβρίου2008
.......από το νοσοκομείο...
Η Τάρα

ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...




Χθές βράδυ είδα ένα όνειρο
μια κυανόλευκη χώρα... την  Ελλάδα!
Είδα τις  παραλίες της, την άσπρη άμμο.
τη γαλάζια θάλασσα με τον ουρανό
την ώρα που χτυπάει το κύμα αφρισμένο
και τα χρώματα μπερδεύονται...

Χώρα των θεών, των σημαντικών τραγωδών
των λυρικών ποιητών...
Αισχύλος, Πλάτωνας, Σοφοκλής,
Ευριπίδης, Όμηρος
άφησαν σκέψεις
άφησαν πιστεύω μεγάλων ανθρώπων...
Αγάλματα και ερείπια αρχαϊκά
που μας μιλούν στην σιωπή
και μόνο στα όνειρα...

Δεν με πειράζει το που βρίσκεται
το σώμα μου τώρα,
μόνο ξέρω ότι το πνεύμα μου
περιπλανιέται πάντα
σε μια κυανόλευκη χώρα...
    ********
Λίμα............
η Τάρα

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ...


(Αφιερωμένο  στην Κύπρο)



Περπατώντας στην άμμο
είδα ένα απόγευμα
ένα χρυσό, καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα στην Κύπρο...
Μύρισα και άκουσα τα κύμματα
είδα τους γλάρους να γράφουν με το ράμφος τους
στην ακρογιαλιά ονόματα...

Συνέχισα να περπατώ
είδα τον αφρό
σαν άσπρη δαντέλλα να γυροφέρνει
κι η θάλασσα σαν μια λευκοντυμένη  νύφη...
Άκουσα το λάλημα ενός πουλιού
να τιτιβίζει

Είδα ένα κόκκινο γαρύφαλλο
τό ᾿βαλα πάνω στα μαλλιά μου
ξάπλωσα στον βράχο
κοιτάζοντας το όμορφο τοπίο...
αποκοιμήθηκα...

Ξάφνου
μια βαθιά φωνή στα αυτιά μου...
άνοιξα τα μάτια....
Ο Πήγασος στεκόταν μπροστά μου
μου είπε...
"Πάμε στον αφρό να δεις
όλες τις θαλασσινές ομορφιές της Ελλάδας..."

τού ᾿δωσα το γαρύφαλλό μου... και πήγα!!!
        ********
Από την άλλη άκρη της γής.....
η Ταρα

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Η ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΕΛΛΑΔΑ




Πόσες μάχες,πόσους πολέμους
έχεις υποφέρει εδώ και αιώνες, Ελλάδα...
Πόσο πολύ ξέρεις από θάνατο, πείνα, αρρώστιες
που αφήνουν έρημες
τις οικογένειες των παληκαριών σου.
Τόσες γυναίκες έκλαψαν
για γιούς, για άντρες...
Πόσες Ελληνικές πόλεις
έχουν καταστρέψει οι ξένοι    
και πάλι τις έχουν ξαναχτίσει απ' την αρχή...
Αλλά πάντα, μετά τον πόλεμο, τον θάνατο, την καταστροφή
έρχονται πάλι, με πίστη βαθιά και αμέριστη αγάπη στην πατρίδα
οι γενναίοι,θαρραλέοι φαντάροι
να παλέψουν για την Ελλάδα...
ξανά και ξανά...
με αυτοθυσία, με ανδρεία, με δύναμη και ταπεινότητα
για τον πολιτισμό, για τη θρησκεία,
για τη μοναδική τους πατρίδα...
Και να...
έτσι που κάθομαι, θυμήθηκα...
μια εικόνα ζωντανή...
Τον  Έλληνα φαντάρο  
να δίνει το χέρι στον εχθρό...
για να βγει από το χαράκωμα...
Θυμήθηκα τη μάνα του Λεωνίδα
να λέει στον γιό τον αντρειωμένο:
''Καλύτερα νεκρό, γιε μου, πάνω στην ασπίδα να σε φέρουν,
παρά δειλό να σε πούνε...''
Θυμήθηκα τον Πλάτωνα:
''αυτό που λένε Θάνατο... είναι ΖΩΗ!...
και η Ζωή ειναι Θάνατος...''
Πολύ έχεις υποφέρει, Ελλάδα...
Μήπως δεν είναι αρκετά;

Λίμα, 8 οκτωβρίου 2011
η Τάρα

Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΜΟΝΑΞΙΑ




Η μοναξιά μπορεί να υπάρχει
ακόμη κι όταν παίζει μια ορχήστρα δίπλα μας,
μα δεν ακούμε τη μουσική της.
Η μοναξιά μπορεί να σε τυλίγει
στο σκοτάδι
ακόμα κι αν όλα είναι λουσμένα στο φώς.
Η μοναξιά μπορεί να σε πνίγει
ακόμη κι αν αντηχούν γέλια κοντά σου.
Η μοναξιά μπορεί να μας περιβάλλει
ακόμα κι αν περπατάμε ξυπόλητοι στην ακρογιαλιά
μα δεν ακούμε το τραγούδι των σειρήνων.
Η μοναξιά είναι ο πόνος μιας κραυγής
Η μοναξιά μπορεί να μας πονάει
όταν δεν ακούμε το χρυσό λάλημά σου
Ελλάδα!
Αλλά... αν δεν υπάρχει μοναξιά
δεν μπορούμε να δούμε
τη σταγόνα της δροσιάς...
το ουράνιο τόξο τα μεσάνυχτα...
ούτε να μας χαμογελά
το πέταλο ενός λουλουδιού.

Λίμα, 8 Νοεμβρίου 2011
Η Τάρα

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ... ΓΕΜΑΤΗ ΑΣΤΕΡΙΑ



Αφιερωμένο στη Ρόδο
Θυμάμαι...
Έχει κρύο... είναι νύχτα... ξέχασα την ώρα
Κοίταξα από το παράθυρο
είδα έναν μικρό κήπο
όνειρο λές...;
Όλα αλλάξανε μπρος στα μάτια μου
άλλαξε ο κήπος... έγινε θάλασσα
κι η Ρόδος... όλα καταπληκτικά
τα κύματα έβγαζαν μουσική
χτυπώντας στα βράχια
η μυρουδιά της θάλασσας...
όλα εκεί... ακόμα κι ο κολοσσός!
ολόκληρος... γίγαντας φοβερός...
απεσταλμένος, ανάμεσα στη γη και στον ουρανό...
ψηλός... να μιλά στον Δία
για γεγονότα στη γη, στη θάλασσα...
μάρτυρας σε όλες τις μάχες...
ήρωας, που έχασε αργά-αργά τα μπράτσα του,
την αγκαλιά, τα πόδια του...
θαρραλέος ναύτης και στρατιώτης
τη ζωγραφιά του ο ήλιος χάρισε
στον ουρανό...

Ρόδος...
παραλίες με λουλούδια γεμάτες
λουλούδια που οι σειρήνες πέταξαν στον Κολοσσό...

Ρόδος...
μυρίζει νίκη
το άκουσε ο Κολοσσός
κι άγγιξε μια χούφτα γεμάτη αστέρια
μου τά ᾿βαλε στα μαλλιά...

Ρώτησα...
τα κόκκινα ρόδια, ρώτησα τον αφρό
Γιατί ο Δίας διάλεξε τον Κολοσσό για τη Ρόδο;
θα πούνε... ίσως...
«Με τον θαρραλέο Κολοσσό...
μύρισε στη Ρόδο η νίκη...»


     **************
Λίμα, Σεπτεμβρίου 2008
από το νοσοκομείο...
η Τάρα

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΜΟΥ... ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ...



Είναι απόγευμα εδώ,
Νύχτα στην Ελλάδα
Υπάρχει ένα αδύνατος ήλιος, άχρωμος...
που δεν ζεσταίνει αλλά, τουλάχιστον
με φωτίζει για να γράφω αυτό το γράμμα.
Κοιτάζω τον ουρανό και κάνω μια προσευχή
για να σταματήσει το κλάμα της μακρινής
χώρας της καρδιάς μου και
το κλάμα των φίλων μου...
Οι λύπες μου μπλέκονται με τη λύπη τους...
μια λύπη έντονη που τώρα αρχίζει στο απόγευμα εδώ
και φτάνει τη νύχτα εκεί...

Κοίταξα αυτόν τον κήπο
που είναι μάρτυρας του πόνου μου
τη μέρα, κάθε μέρα,
από την αρχή, πρωί-πρωί
ως τη νύχτα αργά-αργά.
Θέλω να αφήσω αυτό το γράμμα
ίσως θα φύγει ο ήλιος σε μια μακρινή
και κυανόλευκη χώρα
και θα ήθελα να το φέρει ως εκεί,
εκεί που περιπλανιέται για πάντα
το πνεύμα μου...

ΠΡΟΣ κάποιο μέρος της Ελλάδας:

Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η θάλασσα τα κύματα
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά το φεγγάρι τ᾿ αστέρια
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά ο αφρός τη δαντέλα, που τόσο μοιάζουν...
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η άνοιξη τα λουλούδια
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η βροχή μια σταγόνα δροσιάς
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά το δάσος το χορτάρι
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η ηρεμία τις λίμνες...
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά μια σειρήνα τους βράχους
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά το δέντρο τα κλαδιά του
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά το χαρτί το μολύβι
Σ᾿ αγαπώ όπως αγαπά η καρδιά το πνεύμα μου...
                   **************
 30 Οκτωβρίου 2011
Είναι αργά... σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα