Χθες βράδυ στο Δωμάτιο Αριστοτέλης, Πλάτωνας και Μέγας Αλέξανδρος στο Παλ Ταλκ, άκουγα μουσική και μιλούσα με την παρέα μου για τις ομορφιές της Ελλάδας.....
.................................
Ξαφνικά άκουσα μουσική απο τη Μακεδονία και πήρα ένα χάρτη που έχω απο αυτή,
δεν κατάλαβα πως έκλαψα στο ρυθμό της μουσικής...
Το κατάλαβα όταν είδα το πληκτρολόγιό μου γεμάτο δάκρυα...
Ξάπλωσα στο κρεββάτι με το χάρτη στην αγκαλιά μου,
έτρεξαν τα δάκρυα μου και δεν μπορούσαν να σταματήσουν.
Ο χάρτης κι εγώ ακούσαμε πολύ συγκινημένοι τη μουσική που συνέχιζε.
Με τα μάτια μου κλαμένα και κλειστά,
"είδα" στον χάρτη τη ζεστή και όμορφη Θεσσαλονίκη,
τη Χαλκιδική, με τα τρία της πόδια,
την Κοζάνη, την Καστοριά με την όμορφη φύση της...
κι ένοιωθα ότι όλο το δωμάτιο μοσχοβόλησε με τα τριαντάφυλλα της...
κι ένοιωθα ότι όλο το δωμάτιο μοσχοβόλησε με τα τριαντάφυλλα της...
Επίσης "είδα" τη Φλώρινα, Κιλκίς, Σέρρες, Δράμα, Πιερία, κ.τ.λ.
Θυμήθηκα τον Μέγα Αλέξανδρο
που ήθελε πάντα μια Ελλάδα μεγάλη κι ενωμένη...
τον είδα να τρέχει πάνω στο Βουκεφάλα...
που ήθελε πάντα μια Ελλάδα μεγάλη κι ενωμένη...
τον είδα να τρέχει πάνω στο Βουκεφάλα...
ανάμικτη εκείνη η εικόνα με το κλάμα μου.
Κοίταξα το χάρτη και τον είδα όλο βρεγμένο, ήθελα να τον χαϊδέψω
και ξαφνικά το χέρι μου χάϊδεψε μια αόρατη Αθήνα,
τις κόκκινες στήλες της Κνωσσού, τα κύματα του Αιγαίου,
την Αμοργό... και είπα... θα είμαι κοντά στην Ιθάκη;
Χάϊδεψα μια αόρατη Σπάρτη και θυμήθηκα το Λεωνίδα...
Συνέχισα με κάθε γωνιά της Ελλάδας και είπα...
Αύριο θα κάνω αντίγραφο από αυτόν τον Χάρτη,
αλλά αυτός ο πρώτος, ο βρεγμένος,
θα μείνει για πάντα στην αγκαλιά μου...
..........................
Λιμα, 9 Αύγουστου 2011
h TaRa