Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΤΑ ΙΧΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΜΑΣ....

Τα ίχνη από το περπατημά μας
θα τα μετράν τα αστερια και
θα πούνε στο φεγγάρι
πώς με κοίταξες και πώς σε κοίταξα...

Τα ίχνη από το περπατημά μας 
θα τα μετράν τα κύματα
και θα μουρμουρίζουν στην αμμο
 το όνομά σου και το δικό μου...

Τα ίχνη από το περπατημά μας,
θα τα φιλήσουν οι γλάροι
και με κάθε φιλί θα σου πούνε:

Μη φύγεις!! Μη φύγεις!!
Απο την άλλη άκρη της γής
η Τάρα


Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

ΑΦΗΣΕ ΛΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ του Παμπλο Νερουντα

Η καλή μου φίλη, η Δήμητρα, μου έστειλε αυτό το ποίημα του Παμπλο Νερουντα που κέρδησε το ΝΟΒΕΛ, για να το βάλλω στο μπλογκ.
ΑΦΗΣΕ ΛΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Αφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν
στους δρόμους του κορμιού σου.
Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά -
με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο!

Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου
που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου.
Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της!
Είναι η πυρκαγιά!
Και συ είσαι εδώ, γυναίκα σαν άθικτο ξύλο
τώρα που η καμμένη μου ζωή πετάει
προς το γεμάτο με άστρα, σαν τη νύχτα, σώμα σου!

Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη -
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε επιθυμώ,

ο Παμπλο Νερουντα
28 Ιανουαρίου 2012



Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ



Είναι κοντά στο ξημέρωμα
δεν μπορώ να κοιμηθώ,
διάβασα "Η πόλις" του Καβάφη....
"Δεν θα βρείς άλλες θάλασσες.."
"Πάντα στην πόλη αυτή θα φθάνεις..."
"Για τα αλλού μην ελπίζεις..."
Εκείνα τα λόγια του Καβάφη
πάντα με έκαναν να κλαίω,
ένιωθα οτι ήταν η μοίρα μου...
Πάντα στην ίδια πόλη, αυτή,
όπου άφησα τα δάκρυα μου...
σε κάθε βήμα...
όπου δεν με αγάπησαν
χώρα αχρώματη είπα χθές
ούτε ένα αστέρι δεν μας δωρίζει...
Μήπως πάντα θα φθάνω στην πόλη αυτή;;
Ίσως δεν θα βρω άλλες θάλασσες...
Ίσως δεν θα βρω μια φορά ακόμα
το Αιγαίο της αγάπης μου
και τις λίμνες στα βουνά...
"Για αλλού μην ελπίζεις" λέει το ποίημα του Καβάφη...
αλλά τίποτα δεν περιμένω, μόνο ήθελα να δω μια φορά ακόμα
τη χώρα των αναμνήσεών μου...
Πάντα έλεγα ότι το ξημέρωμα είναι ελπίδα,
ελπίδα που θα έρθει μια άλλη μέρα, αλλά...
Ελπίδα έχω, εκείνο που δεν έχω είναι ο καιρός...
Και το άλλο που ελπίζω είναι να μυρίζω πως
μοσχοβολούν τα αγριολούλουδα,
πως μου χαμογελούν οι καρδερίνες,
πως με ζεσταίνει εκείνος ήλιος,
πως με φωτίζει εκείνο το φεγγάρι,
όπου μεγαλώνουν τα νυχτολούλουδα
και μοσχοβολούν όλη τη νύχτα...
ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΡΩ ΑΛΛΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΑΚΟΜΑ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ!!!
...δεν μπορώ να συνεχίζω........
 * * * * *
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος....
η Τάρα

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

ΧΕΡΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ



Χέρια ευτυχισμένα είναι εκείνα που χαϊδεύουν ένα μικρό
χέρια ευτυχισμένα είναι εκείνα που ποτίζουν έναν κήπο,
χέρια ευτυχισμένα είναι εκείνα που βυθίζονται στη θάλασσα
χέρια ευτυχισμένα είναι εκείνα που θεραπεύουν έναν άρρωστο
χέρια ευτυχισμένα είναι εκείνα που σπέρνουν ένα λουλούδι,
χέρια ευτυχισμένα είναι εκείνα που παίρνουν το χέρι ενός γέροντα
                                                      και τον βοηθούν να περπατά,
χέρια ευτυχισμένα είναι εκείνα που δίνουν φαγητό σ᾿ ένα ζωάκι,
χέρια ευτυχισμένα είναι εκείνα που κατέχουν ένα βιβλίο,
χέρια ευτυχισμένα είναι εκείνα που γράφουν...
          ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ!!!

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ


Αφιερωμένο στις φίλες μου Δήμητρα και Μαρία Αλεξίου


Μια φορά έμεινα για λίγο καιρό στις ΗΠΑ,
είχα ένα μικρό δωμάτιο
με ένα μεγάλο παράθυρο.
Ακριβώς μπροστά στο παράθυρο
υπήρχε ένα μεγάλο και όμορφο δέντρο,
ένα Maple.
Ήταν άνοιξη και όλο το δέντρο
ήταν γεμάτο πράσινα και μικρά φύλλα.
Τράβηξα μια φωτογραφία.
Έφτασε το Καλοκαίρι και μεγάλωσαν
τα μικρά φύλλα δυνατά,
τράβηξα επίσης μια άλλη φωτογραφία.
Πέρασε ο καιρός και ήρθε το φθινόπωρο,
όλο το δέντρο πήρε χρώμα χρυσό,
έχει πείρα, έχει δει πολλά...
Επίσης πήρα μια φωτογραφία από το ίδιο δέντρο.
Γύρισα στη Λίμα
και ζήτησα από μια κοπέλα
να τραβήξει μια φωτογραφία ακόμα
από το ίδιο δέντρο τον χειμώνα
και να μου τη στείλει στη Λίμα.
Πήρα τη φωτογραφία
εκείνο το δυνατό δέντρο φαινόταν να έχει πεθάνει...
όλο μαύρο ήταν, χωρίς φύλλα
και με χιόνι πάνω του.
Σκεφτόμουνα τον μουσικό Βιβάλντι
και τις τέσσερις εποχές...
Σκεφτόμουνα τη ζωή:
γεννιέται, είναι νεαρή,
παίρνει πείρα και πεθαίνει...
Έκανα έναν κύκλο με τις φωτογραφίες
από εκείνο το Maple  και είδα
ότι μετά τον χειμώνα το δέντρο ξαναγεννιέται
Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ!
Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ!
ΤΟΤΕ... ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!!!

* * *
21 Ιανουαρίου 2012
Από την άλλη άκρη της γης
η Τάρα

ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΜΟΥ



Με το βλέμα μου σε χαϊδεύω
θυμάμαι τους τυφλούς:
με τα χέρια μου σε βλέπω.
Με τα αυτιά μου ακούω
τον ήχο των κυμάτων σου...
με την καρδιά μου σε μυρίζω,
με το πνεύμα μου σε αγαπώ
Με το περπάτημα μου στην άμμο σου
και με τις σκέψεις σου σε θυμάμαι...

Με τα χείλη μου σε φιλώ,
με το πνεύμα μου σε αγαπώ.
Με τις αναμνήσεις μου νιώθω
το λάλημα των πουλιών.
Με τη μνήμη μου σε αγκαλιάζω,
με τα όνειρά μου σε προσέχω,
με το αίμα μου γράφω τους στίχους
μόνο για σένα
και για τα βουνά και τις θάλασσες σου
Με το πνεύμα μου... σε αγαπώ!!!
             *******
Από κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα

ΕΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΛΕΙΣΤΑ...



Πήγα στον κήπο για να δω τον ουρανό
δεν βρήκα αστέρια
δεν είδα το φεγγάρι
ήταν μόνο... ένας συννεφιασμένος ουρανός.
Τότε... έκλεισα τα μάτια μου και... ΕΙΔΑ!
Είδα με τα μάτια μου κλειστά...
έναν γαλανό ουρανό πολύ βαθιά,
μια τεράστια πανσέληνο
και αστέρια όμορφα και πολλά.
ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ, ΕΛΛΑΔΑ!
Για να σε βλέπω
πρέπει να κλείνω τα μάτια μου,
τότε... ΒΛΕΠΩ!
Πρέπει να είναι γιατί είσαι
σαν ένα όνειρο ΕΛΛΑΔΑ!!!
          * * *
Με αγάπη, από πολύ μακριά
η Τάρα

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

ΑΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ...



Ας μπορούσαν τα μάτια να μιλήσουν
εκείνα τα μάτια που γέμισαν
με τον γαλανό σου ουρανό, Ελλάδα...
όταν σε άφησα
με το αεροπλάνο...

Γύρισα στον χλωμό ουρανό,
τη φυλακή μου,
όμως, στα μάτια μου είχα άλλο χρώμα...

Είδα τοίχους
αλλά στα μάτια είχα...
δάση, ελιές, θάλασσες...

Ας μπορούσαν τα μάτια να μιλήσουν...

Από πολύ μακρυά
η Τάρα

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...



Μια φορά κι έναν καιρό...
γεννήθηκε μια χώρα των νεράιδων και θεών
τη λένε Ελλάδα...

ΕΛ... από τον ήλιο, ηλιοφωτισμένη
ΛΑ... από την πέτρα, δυνατή,
ΔΑ... νερό, εκείνο που χρειάζεται όλος ο κόσμος για να ζεί.

Είναι η χώρα της μυθολογίας,
της όμορφης ιστορίας,
μια χώρα που τραγουδάει
τη θάλασσα και τα βουνά,
την ομορφιά, τις τέχνες
τις ΕΛΠΙΔΕΣ!
Μια χώρα που γέννησε
μεγάλους ανθρώπους σαν...
τον Λεωνίδα, τον Μεγα Αλέξανδρο...
Σπουδαίους φιλόσοφους
τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη
ποητή τον Όμηρο,
ιστορικούς τον Ηρόδοτο...
Είχε σεβασμό για την ομορφιά και τη σοφία.
Τίμησε την Αφροδίτη, την Αθηνά.

Σιγά-σιγά άρχισαν πόλεμοι
που κατάστρεψαν πολλά
από εκείνη τη χώρα των ονείρων, των νεράιδων, των θεών .
Ήταν πάντα θαρραλέα και ευγενική,
αντιμετωπίζοντας τους εχθρούς της
και πάντα ξανάρχιζε από την αρχή!

Πού... είναι εκείνοι οι γενναίοι
που πάλεψαν για τη χώρα
και για το λαό της;
Μήπως κοιμούνται;
Πρέπει να τους ξυπνήσουμε!!
για να βροντοφωνάξουν στους δικούς τους και σε όλο τον κόσμο:
"Μια φορά κι έναν καιρό...
υπήρξε και ΥΠΑΡΧΕΙ μια κυανόλευκη χώρα..."
* * * * *
13 Ιανουαρίου 2012
Με αγάπη, σε κάποιο μέρος του σύμπαντος,
η Τάρα

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Luis Bedoya de Vivanco



Μια όμορφη Quinta (condominio) στην περιοχή Μιραφλόρες
κοντά στην θάλασσα. Το κίτρινο κτίριο ήταν το σπιτι μου και ο κύριος που είναι
μπροστά ειναι ο Δήμαρχος της Miraflores, ο δικηγόρος κ. Luis Bedoya de Vivanco, που ασχολήθηκε πολύ με τα σπίτια του 1900. Χάρη σ᾿ αυτόν η περιοχή Μιραφλόρες έγινε πολύ ομορφότερη
Και... τον ευχαριστούμε πολύ γι᾿ αυτό!

Η ΑΥΡΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ



Είναι νύχτα,
νιώθω την αύρα
σιγά-σιγά στο πρόσωπό μου
κλείνω τα μάτια και μόνο ακούω
τον ήχο που κάνουν τα φύλλα
όταν χορεύουν με την αύρα.

Το απόγευμα πότισα τον κήπο,
τώρα μυρίζω το άρωμα
του βρεγμένου χώματος...
Είναι ζωντανό εκείνο το όνειρο
που αρχίζει και ξαναρχίζει
κάθε στιγμή της ζωής μου...
η Ελλάδα...

Η αύρα χαϊδεύει τα μάγουλα μου
με εκείνο το ζωντανό όνειρο κι εγώ...
να φιλήσω την αύρα
να φιλήσω το όνειρο
να φιλήσω την Ελλάδα
της καρδιάς μου...

Ενα δάκρυ κύλησε πάνω
στο χαρτί
στο έφερε η αύρα,
μήπως της Ελλάδας;
Αύριο βράδυ θα γυρίσω
πάλι στον κήπο,
ίσως η αύρα
να μου γυρίσει πίσω
εκείνο το  δάκρυ
με το  άρωμα των ονείρων
της Ελλάδας μου !!!
10 Ιανουαρίου 2012
      * * * * *
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος,
η Τάρα

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ!



Την είδα τον Μάρτη του 2002
Έκανε γιορτή όλο το σύμπαν
Τα κύματα χάιδεψαν με γλυκύτητα το φεγγάρι
κι έγραψαν εκεί ποιήματα.
Τ᾿ αστέρια του δώρισαν τα κοσμήματα τους
δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, στεφάνια που μοιάζουν διαμάντια.
Τ᾿ αστέρια έπαιζαν κιθάρες και μπουζούκια
και ο αφρός του πελάγους χόρεψε έναν χανιώτικο ρυθμό
μαζί τα δελφίνια του Διονύσου...
Τόσο ωραίος ήταν ο αφρός του πελάγους...
φάνηκε ένας άλλος ουρανός,
ο Ποσειδώνας έγραψε στην άμμο:
"σ᾿αγαπώ γιατί είσαι ωραία,
σ αγαπώ γιατί είσαι εσύ....."
         * * * * *
Από την άλλη άκρη της γης
η Τάρα

Έκπληξη για μένα από τον Σάκη!



Μια θάλασσα γαλάζια
που αντί για κύματα
είναι γεμάτη ποιήματα,
γραμμένα μέσα από την καρδιά της Tara
που χτυπάει με λαχτάρα,
σε παλμό Ελληνικό.
 sakis mousageas 11/01/2012 Australia


Σ᾿ ευχαριστώ πολύ, Σάκη!
(Δηλαδή... Θεοδόση Μουσαγέα)
Και χρόνια σου πολλά για τη σημερινή ονομαστική σου γιορτή!
(Εορτή του οσίου Θεοδοσίου σήμερα... για την Ορθόδοξη Εκκλησία)

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ



Περιτυλιγμένη με το άρωμα
των νυχτολούλουδων
ήμουν  καθισμένη στον κήπο,
μόνο εμείς οι δύο, η φύση κι εγώ,
έχοντας σαν οροφή ένα φτωχό ουρανό
χωρίς αστέρια, χωρίς φεγγάρι,
χωρίς καρδερίνες ούτε χελιδόνια,
που ξέροντας ότι σ᾿ αυτόν τον ουρανό
δεν εμφανίζονται τα άστρα,
δεν ήρθαν για να του αφιερώσουν μια καντάδα.
Αποφάσισα κάτι!
Να περάσω τη νύχτα στον κήπο!
Μήπως ένα θαύμα....είπα...

Έκλεισα τα μάτια κι άκουσα
σιγά-σιγά στίχους που έλεγαν:
"μάτια μου μεγάλα, μάτια μελαγχολικά
 τι γλυκό να σ᾿ αγαπούν και να σου το λένε.."
Ονειρεύτηκα την Ελλάδα,
για κείνη ήταν οι στίχοι.
Ξαφνικά άκουσα ένα μπουζούκι
που τραγούδησε για ένα αόρατο φεγγάρι,
κι ακόμα
ο ήχος των κυμάτων
που έφτασαν από τον φτωχό ουρανό και το χάιδεψαν.
Σιγά-σιγά άνοιξαν τα σύννεφα
κι εμφανίζεται μια πανσέληνος
σαν εκείνη την πανέμορφη που είδα στο Ηράκλειο.
Ο ήχος των κυμάτων
αφιέρωσε κανταδες
στην πανσέληνο κι έγραψε εκεί στίχους...
Εμφανίστηκε ο Ορφέας
με τη λύρα του και τα χαρούμενα αστέρια χόρεψαν.
Άρχισε η γιορτή!!!
Ήταν ο ουρανός μου !
ο βραδινός ουρανός της Ελλάδας
των αναμνήσεων μου...

Απρόσμενα άκουσα τη φωνή
μιας κοπέλας που μου είπε:
"το πρωινό σας Τάρα"
...........άνοιξα τα μάτια......
η νύχτα είχε περάσει.........
        * * * * *
4 Ιανουαρίου 2012
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος
η Τάρα

ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝΑ... ΜΕ ΤΟ ΡΗΜΑ Σ᾿ ΑΓΑΠΩ, για τους αδελφούς μου έλληνες




Αγαπάω τη χώρα των ονείρων και τις Ελπίδες
                     πράσινες όπως οι ελιές της
Αγαπάω εκείνο το καρφί που έμαθα να γράφω στο πάτωμα,
                     το όνομά σου, Ελλάδα...
Αγαπάω τη χώρα του Λεωνίδα, που μου ᾿μαθε
                     να ᾿μαι θαρραλέα σαν σπαρτιάτης.
Αγαπάω που με μεγάλωσες με μνήμη για να μην ξεχνώ
                     πόσο πολύ κοστίζει να βρούμε
                     το δρόμο για την Ιθάκη
Αγαπάω τα μάτια μου που χύνουν δάκρυα, όταν σε κοιτάνε
                     ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι
                     μουρμουρίζοντας... Σ᾿ ΑΓΑΠΩ...
Τι άλλο μπορώ να σου πώ, Ελλαδα;
                    με ακούς... μήπως... από μακρυά;
Λίμα
η TaRa

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...ΤΑ ΙΧΝΗ ΜΑΣ...


Υπάρχουν στιγμές στην ζωή
που αφήνουν ίχνη βαθιά
μέσα μας.
Ο καιρός περνάει γρήγορα...
αλλά... εκείνες μένουν
ίχνη μέσα μας...
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ... ΤΑ ΙΧΝΗ ΜΑΣ...
Οι όμορφες αναμνήσεις
μένουν μέσα μας για πάντα.
Εικόνες των αναμνήσεων,
των χαμόγελων,
των βλεμμάτων που ποτέ
δεν θα ξεχάσουμε.
Ίχνη που είναι γραμμένα στο αίμα μας,
που τρέχουν μέσα στις φλέβες μας
φέρνοντας τρυφερότητα, χάρες,
ελπίδες, όνειρα και αγάπες.
Ίχνη που περπατούν
στη σκέψη μας
κάνοντας να θυμόμαστε
ένα λόγο, ένα χαμόγελο,
ένα τρυφερό βλέμμα και
ισως ένα φιλί...
Ίχνη που άφησαν τα χέρια μας
σε ένα άλλο χέρι.
Χέρια που δεν άγγιξαν ποτέ
άλλο χέρι, αλλά
άφησαν εκεί ίχνη βαθιά
με το βλέμμα...
Βλέμματα που άφησαν
τα δικά μας σ᾿ ένα
άλλο βλέμμα...
Φωνές που μουρμούρισαν
ενα σιωπηλό "σ᾿ αγαπώ"...
Βαθιά ίχνη
που άφησαν σ᾿ ένα μάγουλο
αόρατα χάδια
ίχνη που φιλήσουν,
ίχνη που χάϊδεψαν...
Θροΐσματα που ακούμε
στη σιωπή,
γίνονται ανεξίτηλες σφραγίδες
στη ζωή μας μέσα στο χρόνο...
* * * * *
27 Δεκεμβρίου 2011
Από την άλλη άκρη της γης...
η Τάρα

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ... ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΟ




Ήμουν καθισμένη στον κήπο
άκουσα ένα θόρυβο,
σαν μια σιωπηλή κραυγή.
Ήταν ένα φύλλο μικρό
που έπεσε στα πόδια μου.
Το είδα λυπημένο, χλωμό
τόσο, που άκουσα το κλάμα του
Ήταν ένα φύλλο που...
που το ξερίζωσε ο άνεμος
από τον κόρμο του...
...τον κορμό της μάνας του...
Έτσι...
ήμουν εγώ σε όλη τη ζωή μου,
ένα φύλλο που φώναζε χωρίς ήχο,
ένα φύλλο λυπημένο που
το ξερίζωσε η μοίρα
από τη μάνα πατρίδα...
την Ελλάδα!!!


29 Δεκεμβρίου 2011
Από την άλλη άκρη της γης,
η Τάρα

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

ΜΑΤΙΑ ΧΡΩΜΑ ΜΕΛΙ... ΜΑΤΙΑ ΧΡΩΜΑ ΜΑΥΡΑ



Μάτια χρώμα μέλι
τα δικά σου μάτια,
μάτια χρώμα μαύρα
τα δικά μου μάτια...
Μάτια χρώμα μέλι
που χαϊδεύουν όταν κοιτάν,
μάτια χρώμα μαύρα
που τυφλώνουν  όταν κοιτάν.
Μάτια χρώμα μέλι που ησυχάζουν
μάτια χρώμα μαύρα που ξέρει
από σκοτάδι...
Μέλι που ξέρουν από γλυκύτητα
μάτια χρώμα μαύρα που
τυλίγει στο ουρανό στις νύχτες...
Μάτια χρώμα μέλι
με άρωμα της κανέλας,
που ψάχνει μέσα το σκοτάδι...
ένα φως....μια ελπιδα.....

      * ** * *
2 Ιανουαρίου 2012
Από την άλλη άκρη της γης
η Τάρα