Μέσα στο χειμώνα μου
άκουγα την Συννεφιασμένη Κυριακή,
είδα τον ηλιο για μια στιγμή...
ένα φώς εκτυφλωτικό
σαν την Ελπίδα μέσα στο σκοτάδι
να αντικρυσω
τη χώρα των δώδεκα θεών
τη χώρα των ονειρών μου
κάποια μέρα...
Την χώρα που δεν είδα με τα μάτια μου
τη νιώθω ένα κομμάτι από το πνεύμα μου
σαν τη ζωή μου ολόκληρη...
Με πονάει τόσο... γιατί;
δεν μπορώ να αναπνευσω... γιατί;
δεν μπορώ να ζήσω... γιατί;
Μου λείπει η Ελλάδα!
δεν μπορώ χωρίς αυτήν...
Τρέχει στο αίμα μου
η αρχαία Ελλάδα
και μου φωνάζει...
«Έλα, έλα κοντά μου
αφού τόσο με αγαπάς...»
* * * * *
Λίμα, 19 Οκτωβρίου 2001
...4 μήνες μετά... ταξίδεψα στην Ελλάδα...
η Τάρα
Συννεφιασμένη Κυριακή
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά
Χριστέ και Παναγιά μου
Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή
που 'χασα την χαρά μου
Συννεφιασμένη Κυριακή
ματώνεις την καρδιά μου
Όταν σε βλέπω βροχερή
στιγμή δεν ησυχάζω
Μαύρη μου κάνεις τη ζωή
και βαριαναστενάζω
Tara με αυτά τα λόγια σου μου θυμίζεις ένα ορφανό παιδί, που ψάχνει να βρει στοργή στην αγκαλιά μιας θετής μάνας.Είναι για σένα Η Ελλάδα η θετή σου μητέρα που σε γεμίζει με αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι Σάκη...είμαι ορφανή και πάντα έψαξα στοργή στην αγκαλιά μιας μητέρας...καλά το κατάλαβες...Πάντα είδα στην Ελλάδα σαν μια τρυφερή μάνα...γι αυτό την αγαπώ τόσο πολύ. Εμαθα από μικρή να την αγαπήσω με τις ιστορίες που μου έλεγε ο τσιγγάνο Σπύρος που επίσης την αγάπησε πάρα πολύ. Αυτός μου έμαθε να γράψω, στο πάτωμα, με ένα καρφί το όνομά της:ΕΛΛΑΔΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ
η Τάρα