Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα στη Λίμα

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Παρούσης με δύο φίλους του, το Δημήτρη και τη Γαλήνη η αλλιώς «Τα Αρμενάκια» (http://armenakia.blogspot.com/ ) μας λένε τα κάλαντα στην παραλία της περιοχής Miraflores της Λίμα με θέα τον Ειρηνικό Ωκεανό:

Να, έστω και καθυστερημένα, και τα κάλαντα των Χριστουγέννων από τα Αρμενάκια πάντα στη Λίμα!

Ελληνική Κοινότητα του Περού

Η εκπληκτική και πολύ αγαπητή Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας του Περού κα  Σόνια Ραπτοπούλου-Βαβούλη μου έκανε την τιμή απ᾿ αυτό το μπλογκ να απευθύνει τις ωραίες ευχές της για την καινούργια χρονιά. Είναι μεγάλη μου χαρά να τις κοινοποιήσω αυτή τη στιγμή στους φίλους μας σε όλο τον κόσμο:


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
ΥΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Το 2011 για την Ελληνική Κοινότητα του Περού ήταν ένας χρόνος επιτυχίας.
Με πολλή αγάπη προς την Ελλάδα μας εκπληρώσαμε τους περισσότερους στόχους μας για την διάδοση του ελληνικού πνεύματος,. Μαθήματα ελληνικής γλώσσας, ελληνικών χορών, ελληνικής κουζίνας, γιορτές, συνεργασία με την εκκλησία μας τηρώντας όλα τα πατροπαράδοτα θρησκευτικά και εθνικά έθιμα.
Η τελική μας χαρά ήταν στο τέλος του χρόνου να κάνουμε έργα για τη χώρα που μας έδωσε την ευκαιρία σε μας και στους προγόνους μας να αρχίσουν μια καινούρια ζωή εδώ στο πανέμορφο ΠΕΡΟΥ με τις ομορφιές του αλλά και με τα κοινωνικά του προβλήματα και ένα από τα σημαντικότερα είναι η μεγάλη φτώχεια σε ορισμένες ζώνες,... Φτώχεια, δυστυχία και ελλείψεις που στην Ευρώπη δεν γνωρίζονται.
Έτσι αποφασίσαμε τον Δεκέμβριο μήνα όλο τον καιρό μας, την ενεργητικότητα μας και την αγάπη μας να τη δώσουμε ακριβώς εκεί.
Επισκεφθήκαμε το Κρατικό Νοσοκομείο των παιδιών και δώσαμε 300 πρωινά γεύματα στα άρρωστα παιδιά και γονείς που έρχονται από επαρχία χωρίς οικονομική ευχέρεια και κάνουν ουρές από τα ξημερώματα για να τους δουν οι γιατροί. Επίσης  πήγαμε σε ένα άσυλο εγκαταλελειμμένων βρεφών και παιδιών, προσφέροντας τους 300 δεματάκια με γάλα σοκολατούχο, ρούχα, παιχνίδια και Panettone (είδος κεϊκ). Η θλίψη στα προσωπάκια τους έγινε χαρά και για μας ήταν ένα δώρο κάθε τους χαμόγελο.
Μετά με τον πατέρα Σέργιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας επισκεφθήκαμε ένα σχολείο το οποίο βρίσκεται χτισμένο μέσα στις πέτρες και στο χώμα σε ένα μέρος που η τρομοκρατία και μετά η εγκληματικότητα δεν επέτρεπαν επί χρόνια να δημιουργηθεί τίποτα. Εκεί οι καλογριές μπόρεσαν να οργανώσουν από το μηδέν αυτό το υπέροχο έργο και να δώσουν μόρφωση και τροφή σε 1200 παιδιά, εργασία στις μητέρες τους και λίγο-λίγο να φέρουν την ησυχία. Εκεί  πήγαμε 60 καλάθια με τρόφιμα και ρουχισμό.
Είναι μια σταγόνα αγάπης και ευτυχίας που δώσαμε μέσα σε όλη την έλλειψη και δυστυχία που υπάρχει, αλλά ήταν απαραίτητο να δείξουμε ευαισθησία, ευγνωμοσύνη και ανθρωπισμό σ᾿ αυτό το κράτος που άνοιξε τις πόρτες του στους Έλληνες μετανάστες.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΕΡΟΥ!
Σόνια Βαβούλη
Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος του Περού

Το Μπλογκ συγχαίρει την εξαίρετη Ελληνίδα για τον ακάματο ζήλο της, την αγάπη της για τους πονεμένους ανθρώπους, την ανύστακτη δραστηριότητά της που κρατάει ζωντανή την Ελληνική Κοινότητα του Περού και της εύχεται κάθε ευλογία, χαρά και ευτυχία στην οικογένεια της και σ᾿ όλη την ομογένεια κατά τη νέα χρονιά.


Φωτογραφία από τα Φώτα του 2010 στο χωριό San Andres Pisko του Περού. Η κα Σόνια ρίχνει το Σταυρό στη θάλασσα:

Στο ίδιο χωριό:

Από εκδήλωση της Κοινότητας στη Λίμα:

Να και ένα βίντεο από εορταστική εκδήλωση της Κοινότητας:

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΛΗΝΟΦΩΣ

Έχοντας μάρτυρα την Ακρόπολη,
κάτω από το σεληνόφως είπαμε ότι
απόσταση δεν υπάρχει
ότι πάντα θα είμαστε μαζί,
κοντά σε μια λίμνη, σ᾿ ένα κήπο, στη θάλασσα
κοντά στις αναμνήσεις μας...
κάτω από το σεληνόφως
κάναμε όρκους...

Κάτω από το σεληνόφως σε ψάχνω
σε ψάχνω στις παραλίες,
στα δάση, ανάμεσα στ᾿ αστέρια
μέσα στα δέντρα, μέσα στα όνειρα,
μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου που χαϊδεύω,
μέσα στη φύση που τόσο αγαπάμε.

Τώρα, κάτω από το σεληνόφως
Ναι... η απόσταση...
Υπάρχει...;
          ** * * *
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος,
η Τάρα

ΣΕ ΒΡΗΚΑ...

Πήγα να γράψω το όνομά σου στα λουλούδια
Στ᾿ ασημένια αστέρια που πέφτουν από τον ουρανό,
στ᾿ άσπρα μαργαριτάρια της θάλασσας,
στον ήχο των κυμάτων και
στη μυρωδιά τους...
Σ᾿ όλα τα δέντρα του δάσους,
σ᾿ όλα τα πέταλα των λουλουδιών...

Πάω να γράψω το όνομά σου
στο φώς του φεγγαριού,
στα χρώματα του ουρανού,
στα χρώματα των ονείρων
γιατί...
επιτέλους σε βρήκα !!!
η Τάρα

ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ...

Αγαπημένη, Ελλάδα μου,
μέσα στο χειμώνα μου,
από μακριά σε βλέπω
από μακριά σε νιώθω
από μακριά σε αγκαλιάζω
από μακριά σε χαϊδεύω
από μακριά σε φιλώ
από μακριά πλησιάζω
από μακριά σε ονειρεύομαι
από μακριά καθισμένη σε έναν κήπο τρέχω ανάμεσα τα δέντρα σου
από μακριά μυρίζω τις ελιές σου,
τη θάλασσα σου,
τα αγριολούλουδα σου...
Από μακριά βλέπω έναν θαλασσινό κήπο,
Από μακριά ακούω ένα λυπημένο μπουζούκι
που ξέρει ότι υποφέρεις...
Από μακριά σε θαυμάζω, ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ!
από μακριά βυθίζω τα πόδια μου στη θάλασσα σου, εκεί στο Αιγαίο!
.............................................
Θάλασσες, ζωή, μυρωδιές, εικόνες, γλυκύτητα,
ομορφιά, καντάδες και μαντινάδες...
Ήμουν καθισμένη σε ένα πάρκο
από ένα μεγάλο τριαντάφυλλο κίτρινο
είχε πέσει ένα πέταλο κάτω, στα πόδια μου...
τα δάκρυά μου έτρεξαν σαν ποτάμια
πήρα εκείνο το πέταλο του κίτρινου τριαντάφυλλου
και... με αυτό στέγνωσα το κλάμα μου...
τα δάκρυά μου που τραγούδησαν σιγά-σιγά στο πέταλο...
"είσαι ποτάμι, μια θάλασσα είμαι και... πάντα κυλάμε μαζί"
Από μακριά, αγαπημένη Ελλάδα μου,
μου κάνεις συντροφιά στη μοναξιά μου...

 Απο την άλλη άκρη της γης
η Τάρα

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΔΡΟΣΙΑΣ

Δεν κλείνουν τα μάτια
συμφωνία μουσικής η βροχή που πέφτει...
Ξημερώνει σιγά-σιγά
αφήνοντας μου η βροχή δώρο
πάνω σε ένα φύλλο
...μια σταγόνα δροσιάς...
Την πήρα στη χούφτα μου,
τη φίλησα...
της μουρμούρισα να κάνει με τ᾿ αεράκι ταξίδι μακρινό
στη χώρα της καρδιάς μου...
την Ελλάδα...
να της πει πόσο την αγαπώ
πόσο μελαγχολώ γι αυτήν.
Έσπασε σε όλα τα χρώματα
που έχει μια σταγόνα δροσιάς
και μου είπε: Ναι!
Την άφησα στην ακρογιαλιά
της είπα να πάει στο Αιγαίο.
Πέρασε καιρός...
μια νύχτα έβρεξε πολύ
και το πρωϊνό απ᾿ το παράθυρο μου
πάνω σ᾿ ένα πέταλο
ήταν δύο σταγόνες δροσιάς...
η δική μου σταγόνα ήταν εκεί
κι ακόμα μια...
Τη ρώτησα αν πήγε στην Ελλάδα...
και μου απάντησε:
Πήγα και σου έστειλε μία σταγόνα
απ᾿ τον αφρό του πελάγους
για να ζεί μέσα στην καρδιά σου
για να θυμάσαι κάθε μέρα
πόσο! και το Αιγαίο σε αγαπά...

 * * * * *
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος,
η Τάρα

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ;

Θα έρθουν τα Χριστούγεννα κι ένα καινούργιο έτος...
κάτι πρέπει να αλλάξει!
Πολύ έχει υποφέρει τελευταία η αγαπημένη χώρα μας.
Πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί, για να σταματήσει ο πόνος της,
για να χορέψουν πάλι τα δελφίνια,
για να τραγουδήσουν πάλι οι καρδερίνες με χαρά,
για να χαμογελάσουν πάλι τα βουνά, οι λίμνες, τ᾿ αστέρια, ο ήλιος και το φεγγάρι.
Η δουλειά που μας περιμένει, δεν είναι εύκολη,
Όχι! Είναι πολύ δύσκολη.
Αλλά μόνο θέλει καλή διάθεση και θάρρος να παλέψουμε.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι εμπορική γιορτή,
Είναι η γιορτή της αγάπης.
Πρέπει να δώσουμε χαμόγελο  σ᾿ εκείνους που δεν έχουν δουλειά, φαγητό, υγεία!
Πάμε Έλληνες!
Εμείς μπορούμε!
Μ᾿ εκείνο το χαμόγελο του λαού
Να δείξουμε ότι χαμογελά η Ελλάδα μας σ᾿ αυτές τις γιορτές.
Αυτό μπορούμε να κάνουμε γι᾿ αυτή:
Να της προσφέρουμε ένα τρυφερό χαμόγελο και...
Έπειτα... να συνεχίσουμε...
Πάντα μπροστά!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ!!!
Με αγάπη
η Τάρα
22 Δεκεμβρίου 2011

ΡΩΤΗΣΑ...

Ρώτησα τη φύση
αν σε έχει δει.
Σε έψαξα στη θάλασσα και στα βουνά,
στην άμμο και το χορτάρι.
Το πρωί ρώτησα τους γλάρους
αν σε έχουν δει.
Την νύχτα, περπατώντας
κάτω από το σεληνόφως,
ρώτησα το φεγγάρι
αν σε έχει δει.
Ρώτησα τα αστέρια
αν έχουν ακούσει τη φωνή σου και το όνομά σου.
Ρώτησα τους βράχους
αν  κάθεσαι εκεί...
Όλα  μου είπαν:
Όχι, δεν την έχουμε δει...
Πώς είναι;
Ίσως μπορούμε να τη βρούμε...

Τους είπα:
Έχει γλυκύτητα στα μάτια της,
είναι μεγάλη στην ηλικία,
αλλά έχει πιο πολλή νεότητα στο βλέμμα της,
αγαπά το Θεό που δημιούργησε τη φύση,
αγαπά τα παιδιά, τη  μουσική,
τα λουλούδια, τις λίμνες και τα δέντρα.
τη θάλασσα και τα πουλάκια.
Είναι ευτυχισμένη με την ευτυχία των άλλων...
Αγαπά πολύ αυτή την κυανόλευκη χώρα,
την Ελλάδα... των ονείρων μου...

Μου απάντησαν:
Α! Ναι... την έχουμε ακούσει
και την έχουμε δει...
Τη λένε... Καλοσύνη!!!
     * * * * *
19 Δεκεμβρίου 2011

Αφιερωμένο στην "ελληνίδα μάνα" που τόση τρυφερότητα μου
έδωσε"

Από την άλλη άκρη της γης,
η Τάρα

ENA XΕΡI

 
Ένα χέρι
Δεν είναι μόνο
ένα όργανο του σωματος μας.
Είναι και άλλα...
Ένα χέρι είναι συντροφιά για τους μοναχικούς.
Είναι ξεκούραση για τους κουρασμένους.
Είναι για να δώσουμε δύναμη στους αδύνατους.
Είναι για να δώσουμε ελπίδα στους απελπισμένους.
Είναι για να δώσουμε χαρά στους λυπημένους.
Είναι για να θεραπεύουμε τους άρρωστους,
για να χαϊδεύουμε το κεφάλι ενός ορφανού παιδιού.
Ένα χέρι είναι για να πούμε σε κάποιον...
Σ᾿ αγαπώ !

         * * * * * * *
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος
η Τάρα

ΕΒΡΕΞΕ ΑΠΟΨΕ

Είναι νύχτα, πήγα στον κήπο,
έβρεξε λιγο.
Ήταν ένα λυπημένο απόγευμα.
Κάθισα,
σήκωσα το πρόσωπό μου,
ένιωσα ένα χάδι φρεσκάδας...
Περίμενα αυτή τη βροχή
όπως περιμένουν
τα πέταλα τη δροσιά.

Εκλεισα τα μάτιά μου και...
ρώτησα τη βροχή:
"Από που έρχεσαι;''
"Απο την Ελλάδα", απάντησε
από το Αιγαίο Πέλαγος...
έγινα σύννεφο,
ταξίδεψα μέχρι εδώ
για να σε χαϊδέψει η θάλασσα.

Μύρισα τις σταγόνες...
Ναι! μύριζαν Αιγαίο!
ένα μείγμα από σειρήνες
και νυχτολούλουδα...

Οι σταγόνες άρχισαν να πέφτουν
με ελληνικό ρυθμό:
άκουσα λαϊκά, ρεμπέτικα και
χανιώτικο ρυθμό...
έπαιξαν τον Ύμνο του Βυζαντίου
δίπλα στα αυτιά μου.

Ένιωσα μια αλμυρή γεύση...
"από το Αιγαίο;"
ρώτησα τη βροχή.
"Όχι μόνο απο το Αιγαίο, Τάρα", απάντησαν,
"είναι σταγόνες της θάλασσας,
ἀναμιγμένες με τα δάκρυα σου"...

Η Τάρα
14 Δεκεμβρίου 2011
Από την άλλη άκρη της γής...

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ...

Μου λείπει η παρουσία σου,
μου λείπει η φωνή σου,
μου λείπουν τα μάτια σου
με το βλέμμα, εκείνο
που με ταξιδεύει...


Μου λείπουν όλα εκείνα
από την ιστορία,
αναμνήσεις μπερδεμένες
με τις δικές μου...


Μου λείπει ο ήλιος
που περπατά μαζί σου
και με ζεσταίνει,
μου λείπει το φεγγάρι
που είναι μέσα σου
και φωτίζει τις νύχτες μου...


Μου λείπουν τα κλαδιά και τα φυτά
που χτυπούν μες στην καρδιά σου
την αγάπη για τη φύση,
για την ανθρωπότητα,
αγαπημένη χώρα.


Μου λείπουν όλα εκείνα που είσαι εσύ:
αφροπέλαγος και κύματα,
άμμος και βράχοι,
δέντρα και χορτάρι,
λίμνες και πανσέληνος...


Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος
η Τάρα

17 Δεκεμβρίου 2011

Η ΘΑΛΑΣΣΑ, ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΟΙ 9 ΜΟΥΣΕΣ

Πάντα ονειρευτηκα ότι βουνά και θάλασσα
πηγαίνανε πιασμένα απο το χέρι...
Η θάλασσα άφησε κομμάτια
στο γλυκό νερό, σαν λίμνες σαν ποτάμια
και οι μούσες, νύμφες των βουνών και των νερών,
τραγούδησαν μελωδίες και ύμνους
παίζοντας τη λύρα τους.
Όταν γεννήθηκαν οι μούσες, γεννήθηκαν μαζί
ποίηση, μουσική, χορός και αστρονομία.
Τραγούδησαν τον ουρανό, τ᾿ αστέρια,
τη θάλασσα, τις λίμνες, τα ποτάμια,
τα βουνά...
Πιστεύουμε ότι ζούσανε στον Όλυμπο.
Καλλιόπη η μεγαλύτερη και
ευγενέστερη από τις αδελφές της
τραγούδησε τον ήρωα Αχιλλέα.
Νύμφες των βουνών και των νερών...
των καλών τεχνών και της αστρονομίας,
άφησαν λίμνες και ποτάμια, σε βουνά και δάση.
Μέσα στα δέντρα, στο χορτάρι,
η μουσική των κλαδιών, όταν
αλύπητα χτυπάει ο Αίολος... το φύλλωμα τους,
τα αγριολούλουδα μοσχοβολούν,
και χαρίζουν στις νύχτες μια υπέροχη ευωδία
και η έξυπνη κουκουβάγια...
σύμβολο της γνώσεως...
παρατηρεί τα πάντα.
Στη θάλασσα άφησαν
τη μουσική και τη μυρωδιά των κυμάτων
όταν αφρίζουν και χτυπούν τους βράχους...
Ζωγράφισαν στην άσπρη άμμο,
τους λευκούς γλάρους και τα δελφίνια του Διονύσου.
Θάλασσα και Βουνά της Ελλάδαs
που φιλοξένησαν τις 9 μούσες...
Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια,
Μελπομένη, Ερατώ, Τερψιχόρη,
Πολύμνια, Ουρανία και Καλλιόπη,
η αγαπημένη του Ομήρου.
Μούσες της ποίησης, της ιστορίας, του χορού...
Ο ήλιος φωτίζει και ζεσταίνει
τα δάση και τα βουνά...
Το φεγγάρι φωτίζει και δροσίζει
τη νυχτερινή θάλασσα....
Ω θάλασσα και βουνά!
Βουνά και θάλασσα!
Πάντα μαζί...
υπέροχη φύση,
που πάντα τραγούδησαν οι 9 Μούσες...
 * * * * * * *
16 Νοεμβρίου 2011
Αφιερωμένο στην καλή μου φίλη Σόνια Βαβούλη,
Πρόεδρο της Ελληνικής κοινότητας που τόσο πολλά κάνει για το Περού.
η Τάρα

ΕΙΜΑΙ

ΕΙΜΑΙ..... η θάλασσα να σε αγκαλιάζει
ΕΙΜΑΙ..... ο ήλιος που σε ζεσταίνει
ΕΙΜΑΙ..... το φεγγάρι που σε φωτίζει
ΕΙΜΑΙ..... τα νυχτολούλουδα που σου έχω χαρίσει
ΕΙΜΑΙ..... το δάσος που σε δροσίζει
ΕΙΜΑΙ..... η μητέρα που θα σε φωνάξει
          ...... που θα σε προσέχει
ΕΙΜΑΙ..... η ΕΛΛΑΔΑ που σε αγαπά!!!
               * * * * * * *
Από την άλλη άκρη της γής
η Τάρα

ΧΡΥΣΗ ΚΑΙ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ήταν ένα χρυσό μεσημέρι.
ο ήλιος έδειχνε όλη τη μεγαλοπρέπεια του.
Το περιβάλλον ήταν χρυσό την ημέρα
και ασημένιο τη νύχτα.
Ένα χρυσό μεσημέρι που...
μακρυά, στο βάθος της θάλασσας,
τα ήσυχα νερά έδειχναν με τον απαλό κυματισμό τους
χιλιάδες κομμάτια του ήλιου.
Στα βουνά οι κορμοί των δέντρων και τα φυτά
φανέρωναν τον θαυμασμό τους στον ήλιο.
Τα πουλάκια λαλούν,
τα κύματα χορεύουν,
οι άνθρωποι χαμογελούν
και ο ήλιος βασιλεύει.
Ήρθε το απόγευμα, επίσης χρυσό
και αποχαιρέτησε τη μέρα.
Έφτασε η στιγμή του ασημένιου φεγγαριού, του βασιλιά της νύχτας.
Το περιτριγυρίζουν παιχνιδιάρικα αστέρια
που ζητούν να κλέψουν ένα χαμόγελο του φεγγαριού...
Και συνεχίζει ο κύκλος της ζωής στο σύμπαν...
Μια χρυσή μέρα
κι ένα ασημένιο φεγγάρι
στην Ελλάδα!
* * *
6 Δεκεμβρίου 2011
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΗ "ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ"

Μέσα στο χειμώνα μου
άκουγα την Συννεφιασμένη Κυριακή,
είδα τον ηλιο για μια στιγμή...
ένα φώς εκτυφλωτικό
σαν την Ελπίδα μέσα στο σκοτάδι
να αντικρυσω
τη χώρα των  δώδεκα θεών
τη χώρα των ονειρών μου
κάποια μέρα...

Την χώρα που δεν είδα με τα μάτια μου
τη νιώθω ένα κομμάτι από το πνεύμα μου
σαν τη ζωή μου ολόκληρη...

Με πονάει τόσο... γιατί;
δεν μπορώ να αναπνευσω... γιατί;
δεν μπορώ να ζήσω... γιατί;
Μου λείπει η Ελλάδα!
δεν μπορώ χωρίς αυτήν...

Τρέχει στο αίμα μου
η αρχαία Ελλάδα
και μου φωνάζει...
«Έλα, έλα κοντά μου
αφού τόσο με αγαπάς...»
       * * *  * *
Λίμα, 19 Οκτωβρίου 2001
...4 μήνες μετά... ταξίδεψα στην Ελλάδα...
η Τάρα


Συννεφιασμένη Κυριακή
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά
Χριστέ και Παναγιά μου

Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή
που 'χασα την χαρά μου
Συννεφιασμένη Κυριακή
ματώνεις την καρδιά μου

Όταν σε βλέπω βροχερή
στιγμή δεν ησυχάζω
Μαύρη μου κάνεις τη ζωή
και βαριαναστενάζω

Μιλούσα με τη σιωπή

Σε λίγο θα φύγει το απόγευμα,

ακόμα λαλούν τα πουλιά...
Είμαι στον κήπο και μιλάω
με τη σιωπή... στη σιωπή.
Της είπα: Πρόσφατα έχω δεί
τα μάτια ενός ανθρώπου, περίπου 62 ετών.
Έχει τόση χαρά,
γλυκύτητα και αγνότητα στο βλέμμα του...
μου φάνηκε σαν παιδί.
Με ρώτησε η σιωπή:
πόσο νομίζεις είναι εκείνο το φτωχό παιδί
που σου ζήτησε έλεος χθες στο δρόμο;
Απάντησα: μήπως εκατό;
είχε πολύ παλαιότητα και λύπη στο βλέμμα του...
Θυμήθηκα, επίσης,
πως γνώρισα μια γυναίκα
πού σ᾿ όλο το κόσμο έλεγε
πως είναι πολύ όμορφη,
πώς το πρόσωπό της είναι τέλειο...

Το είπα στη σιωπή...
με άκουσε... απάντησε:
είδα αδιαφορία πάγου στο βλέμμα της,
δεν έχει αληθινό χαμόγελο.
Δεν είναι όμορφη! δεν είναι τέλεια!

Έπειτα θυμήθηκα μια κυρία,
μεγάλη στην ηλικία...
της έλειπαν δόντια
και είχε ρυτίδες πολλές
στο πρόσωπό της.
Μου χαμογέλασε, και το χαμόγελο της
ταιριάζει με το χαμόγελο του βλέμματός της,
γεμάτο τρυφερότητα.
Το είπα στη σιωπή:
Αυτή, ναί! ήταν όμορφη και τέλεια!
η Σιωπή απάντησε:
Η Ομορφιά και η Ηλικία δεν είναι έξω,
αλλά, μέσα, μέσα στο Πνεύμα!
* * * * *
29 Οκτωβρίου 2011
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
Η Τάρα