Ήταν ένα χρυσό μεσημέρι.
ο ήλιος έδειχνε όλη τη μεγαλοπρέπεια του.
Το περιβάλλον ήταν χρυσό την ημέρα
και ασημένιο τη νύχτα.
Ένα χρυσό μεσημέρι που...
μακρυά, στο βάθος της θάλασσας,
τα ήσυχα νερά έδειχναν με τον απαλό κυματισμό τους
χιλιάδες κομμάτια του ήλιου.
Στα βουνά οι κορμοί των δέντρων και τα φυτά
φανέρωναν τον θαυμασμό τους στον ήλιο.
Τα πουλάκια λαλούν,
τα κύματα χορεύουν,
οι άνθρωποι χαμογελούν
και ο ήλιος βασιλεύει.
Ήρθε το απόγευμα, επίσης χρυσό
και αποχαιρέτησε τη μέρα.
Έφτασε η στιγμή του ασημένιου φεγγαριού, του βασιλιά της νύχτας.
Το περιτριγυρίζουν παιχνιδιάρικα αστέρια
που ζητούν να κλέψουν ένα χαμόγελο του φεγγαριού...
Και συνεχίζει ο κύκλος της ζωής στο σύμπαν...
Μια χρυσή μέρα
κι ένα ασημένιο φεγγάρι
στην Ελλάδα!
* * *
6 Δεκεμβρίου 2011
Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος...
η Τάρα
Μέσα στη νύχτα πλανιόμαστε ψάχνοντας το φως του φεγγαριού μήνυμα να στείλουμε πίσω στην Ελλάδα με τις "φεγγαροαxτιδες" .Πριν το φως της αυγής μας προλάβει και σβήσει τα όνειρα μας.Η Tara γραφει ένα ποίημα αγάπης για την Ελλάδα στο κήπο με τα νυχτολούλουδα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣακη, διάβασα Χρυσή και ασιμένη Ελλαδα..., το Συννεφιασμένη Κυριακή,είδα το σχόλιο σου και δακρύζω γιατί καταλαβαίνω οτι η Ελλάδα είναι πολύ μακρυά αλλά το κλάμα μου κάνει να την νιώθω κοντά, είναι σαν σταγόνες δροσιάς που πέφτουν απο τα μάτια και το πνεύμα μου..Δεν μπορώ να συνεχίζω...πρέπει να πάω σε ένα πάρκο για να κλάψω κάτω ενός δέντρου...Σ'ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή