ΜΙΑ ΚΑΡΔΕΡΙΝΑ

Ήμουν στο δωμάτιό μου,

σκεφτόμουνα, ονειρευὀμουνα....

και ξαφνικά, άκουσα οτι

στον κήπο, που δεν είναι κοντά,

τιτίβισε μια καρδερίνα...

Φαίνεται ότι οι φίλοι μου

με έχουν ξεχάσει…

Τα κόκκαλα μου είναι σαν πάγος

με πονάει το αίμα

που βγαίνει από την ψυχή μου.

Μου λείπει η επικοινωνία με την Ελλάδα

Την Ελλάδα των παραμυθιών μου!

Είναι νύχτα, ούτε ένα αστέρι δεν βλέπω,

ούτε το ουράνιο τόξο χαρίζει

αυτός ο χλωμός ουρανός!!!

Σ᾿ αυτή την πόλη

όπου τόσο έχω κλάψει...

όλοι οι δρόμοι που περπάτησα από μικρή

είναι γεμάτοι με ελληνικό κλάμα,

κυανόλευκα και μαύρα δάκρυα,

όπως τα μάτια της Ελλάδας

που τόσο έχει υποφέρει και…

Ακόμα είναι και ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΙΑ!

Αυτά: .............

δεν είναι σημεία στίξεως,

όχι...

είναι σταγόνες που τρέχουν

από τα μαύρα μάτια μου

Μαύρα σαν ένα λυπημένο μεσημέρι...

Πόσο μου λείπεις Ελλάδα!!!

Μένω σε μια πόλη λανθασμένη,

μιλάω τη γλώσσα σ᾿ αυτή τη χώρα,

επίσης γλώσσα λανθασμένη,

έχω άλλες σκέψεις...

λανθαμένες επίσης…

παντού βλέπω την Ελλάδα,

την πανέμορφη λίμνη της Βασιλίτσας,

το Αιγαίο, την Κρήτη, την Πάτρα,

το Καστελόριζο, την Αμοργό…

Όλη! Όλη η Ελλάδα είναι πανέμορφη!!!

Ισως... θα πεθάνω σ᾿ αυτό εδώ το μέρος και…

θα έχω έναν τάφο επίσης λανθασμένο:(((

Λίμα, 29 Οκτωβρίου, 2011

Από την άλλη άκρη της γής…

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΙΑΣ ΒΕΝΤΑΛΙΑΣ

Είναι νύχτα εδώ… πήγα στον κήπο…
ήμουν εκεί καθισμένη
και σε σκεφτόμουνα Ελλάδα των ονείρων μου!
Ένιωσα την αύρα στο πρόσωπό μου
εκείνη την αύρα σαν από βεντάλια,
που φεύγει και ξαναγυρίζει.
Το βλέμμα μου…
Βλέμμα μιας βεντάλιας…

Άκουσα πάλι την κουκουβάγια
ψηλά στα βουνά,
Κατέβασα σαν τη βεντάλια το βλέμμα μου
στον αφρό του πελάγου.
Άκουσα τις μαντινάδες που αφιέρωσε
η θάλασσα στο φεγγάρι.
Έτρεξε το βλέμμα μου
ανάμεσα στις ελιές
και μύρισε τα αστέρια της Λάρισας...

Σαν βλέμμα βεντάλιας,
γύρισε πάλι εδώ το βλέμμα μου…
Δεν υπάρχουν πια κουκουβάγιες,
ούτε μαντινάδες,
ούτε πράσινες ελιές…
και δεν μοσχοβολούν πια τ᾿ αστέρια…

       **************
Από την άλλη άκρη της γης…

η Τάρα
Λίμα, 27 Οκτωβρίου 2011

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Χρόνια Πολλά για τους Δημήτρηδες!! Να ζήσετε! γεροί και δυνατοί!!! Με αγάπη,
η TaRa

ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ... ΚΡΗΤΗ...

(Αφιερωμένο στον καλό μου φίλο Ηarry από το Ηράκλειο)

Σε σκέφτομαι Κρήτη...
μυρίζεις ελιές και θάλασσα
μυρίζεις καντάδες και μαντινάδες
μυρίζεις λύπες και κιθάρες
μυρίζεις αγάπη
μυρίζεις σοφία.
Έχεις την Κνωσσό... έχεις το Ηράκλειο,
που δείχνει τη δυναμή σου
που δείχνει το θάρρος σου!

Έχεις ιστορία και μυθολογία
δείχνεις περήφανη στις παραλίες σου
στα χρώματα, τα δύο, της ΕΛΛΑΔΑΣ...
Άσπρο και γαλάζιο.
άσπρο σαν τα αισθήματά της
γαλάζιο σαν τις σκέψεις της...

Είσαι η καρδιά της αγαπημένης μου Ελλάδας...
ένιωθα κοντά σου τα κύματα
να με αγκαλιάζουν στην αρρώστια μου
Στην αγκαλιά σου, ίσως,
θα κλείσω τα μάτια μου....
   ***********
Λίμα, 25 Οκτωβρίου 2011
η TaRa

ΒΗΜΑ ΜΕ ΒΗΜΑ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΖΩΗ...

Ήμουν στον κήπο...
προχθές υπήρχαν τριαντάφυλλα κίτρινα και κόκκινα,
χθες έγιναν μαύρα...
πρέπει να είναι γιατί τα δάκρυα
που γέμισαν τα μάτια μου,
έπεσαν στον κήπο σαν μαύρα δάκρυα...
Κοίταξα τον καθρέφτη και...
είδα το βλέμμα της λύπης...
Ήταν μεσημέρι, αλλά εγώ
περπατούσα στον κήπο
κάτω από σεληνόφως...
Μια μέρα χαρά
άλλη... λύπη
μια μέρα... υγεία
άλλη... αρρώστια
μια μέρα... συντροφιά
άλλη μέρα... μοναξιά
Έτσι είναι η ζωή!
Θυμήθηκα τον Φοίνικα
που πέθανε στη φωλιά του
και από τις στάχτες του
πάντα αναγεννιέται!!!
Αυτή η ιστορία με έκανε
να θυμηθώ τον Χριστό,
που πέθανε στην φωλιά του:
το Σταυρό!!!
κι έχει αναγεννηθεί για πάντα!
για τη χαρά μας!!!
Σήμερα ξαναείδα τα
κόκκινα και κίτρινα τριαντάφυλλα,
και μαζί...
άσπρα τριαντάφυλλα,
το χρώμα της αγνότητας....
********
Λίμα, 24 Οκτωβρίου 2011
η Tara

ΤΟΥ ΤΣΙΓΓΑΝΟΥ Η ΚΑΡΔΙΑ

ΕΛΛΑΔΑ

Πρώτα, το όνομα της χώρας είναι ΕΛΛΑΔΑ ! όχι Greece.

Δεύτερο, η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια!
Ο κόσμος πρέπει να βοηθήσει την Ελλάδα,
το μέρος που δημιούργησε τον πιο σημαντικό πολιτισμό.
Η Ελλάδα χρειάζεται τουρισμό,
να αφήνουν λεφτά στα ξενοδοχεία, εστιατόρια, κ.τ.λ.
Χρειάζεται μέλη για να δουλεύουν στο πετρέλαιο που υπάρχει εκεί, ειδικά στην Κρήτη.
Πρέπει να δημιουργηθούν δουλειές... δεν υπάρχει δουλειά για ολους:(

Τρίτο, ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ!
Το 1.805, ο Λόρδος Έλγιν, πρέσβης της Αγγλίας, πήρε κι έφερε τα μάρμαρα στην Αγγλία.
Πρέπει να μας γυρίσουν πίσω τα μάρμαρά μας!
ΖΗΤΩ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ UNESCO
Είναι κλεισμένα σε ένα μουσείο! και δεν μπορούν να νιώθουν πάνω στο δέρμα τους
τον ήλιο της Ελλάδας... ούτε μπορούν να δουν τις θάλασσες της...
Ο πιο μεγάλος γλύπτης, ο Φειδίας (438-492 π.Χ.),
δούλεψε σε εκείνο το καλλιτεχνικό έργο.
Εμπορεύονται με την ιστορία της Ελλάδας, με τα αισθήματά της, με την
ιστορία της, με το σεβασμό που αξίζει ο λαός της Ελλάδας στον κόσμο!
Ο Λόρδος Έλγιν μετακίνησε την ιστορία της Ελλάδας όταν μετέφερε τα μάρμαρα στη χώρα του!
Έχω θυμηθεί τα λόγια του Λόρδου Βύρωνα...
ΤΥΦΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΥΝΟΥΝ ΔΑΚΡΥΑ,
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ, Ω ΕΛΛΑΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ, ΤΑ ΙΕΡΑ ΣΟΥ ΜΑΡΜΑΡΑ,
ΠΟΥ ΑΡΠΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΓΓΛΕΖΙΚΑ ΧΕΡΙΑ...
Έφτασε η ώρα που η ανθρωπότητα πρέπει να ζητήσει
να μας γυρίσουν πίσω τα ΜΑΡΜΑΡΑ ΜΑΣ!
Είμαι σίγουρη πως αν καρφώσουν ένα μαχαίρι στο στήθος των μαρμάρων,
που είναι στο British Museum,
θα βγει μόνο... ΑΙΜΑ!!!
Αλλά, αν γυρίσουν στην Ελλάδα, όταν τα μάρμαρα δουν πάλι το Αιγαίο, την όμορφη πανσέληνο στο Ηράκλειο της Κρήτης:)), όταν ακούσουν πάλι ένα μπουζούκι.
Όταν μυρίσουν πάλι τα αγριολούλουδα... θα χαμογελάσουν ξανά....:)).
Ο Λόρδος Έλγιν δεν αγάπησε τα μάρμαρα, μόνο τα έφερε στην Αγγλία για να
στολίσει το σπίτι του στη Σκωτία...
Τα Μάρμαρα που γεννήθηκαν και ζούσαν ελεύθερα, ζούνε τώρα στο British Museum, το οποίο στα 1816 αγόρασε τα μάρμαρα από τον Λόρδο Έλγιν.
TaRa

Βάλια - Κάλντα

ΓΙΑΤΙ;

ΠΟΣΟ!!! ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙς ΕΛΛΑΔΑ!

Πραγματοποίησα ένα μεγάλο μου όνειρο
σε είδα από κοντά
σε ένιωθα μέσα μου
άκουσες από κοντά... Πόσο σε αγαπώ!!

Θυμάσαι που χάιδεψα τα μάρμαρα σου;
ρώτα τις Καρυάτιδες
που με κοίταξαν με σιωπή
άκουσα που μουμούρισαν...
Πόσο πολύ μας αγαπάς!
πόσο σε περιμένουμε εδώ πάντα..."
ΚΡΙΜΑ!! ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΥΑ, ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ!

Μπερδεύτηκα, δεν ξέρω που είναι η σκέψη μου
κοίταξα απ᾿ το παραθύρι τον βραδυνό ουρανό...
τώρα βλέπω το ξημέρωμα...
άραγε να σημαίνει Ελπίδα;
Ελπίδα της νέας μέρας;
δεν ξέρω.

Θυμάμαι...
στον ουρανό είδα τη θάλασσά σου
ένιωσα τη ζεστή άμμο
άκουσα τη θάλασσα
και μια φωνή μου λέει ποιητικά... Σ᾿ αγαπώ
Λες να ᾿ταν η θάλασσα;
Λες να ᾿σουν εσύ, Ελλάδα;

Ενα δάκρυ κύλησε στην άμμο
μια ανάμνηση από μακρυά για σένα...
Εχει φωνή το δάκρυ μου,
για να σου πεί: Σ᾿ ευχαριστώ!
εκείνο το δάκρυ για πάντα θα ᾿ναι μαζί σου...
είναι ζωντανό, σαν κόκκινο τριαντάφυλλο
χτυπάει σαν το αίμα στις φλέβες μου...
αίμα  που γράφει στίχους,
στίχους για σένα
με μια κιθάρα κι ένα βιολί...

Κράτησε τα λόγια μου Ελλάδα
κράτησε τα δάκρυα μου
δεν θα σε ξαναδώ, ίσως, με τα μάτια μου
πάντα θα σε βλέπει η καρδιά μου
πάντα θα χτυπάει για σένα
...για πάντα...
ΚΡΙΜΑ!!! ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΥΑ, ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ!
...........
Είναι ξημέρωμα...
Λἰμα, 6 Απριλίου 2002
Από το νοσοκομείο.....
η TaRa

Ποίημα: ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΧΩ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ....

θα ήθελα να έχω πιό πολύ καιρό
     για να ακούω περισσότερη μουσική
θα ήθελα να έχω πιό πολύ καιρό
     για να διαβάσω ξανά τα βιβλία μου
.....για να μελετήσω πιό πολύ
......για να μπορέσω να δώ τους φίλους μου ξανά
.....για να μπορέσω να δώ τα παιδιά να παίζουν στα πάρκα ξανά
.....για να δώ το ηλιοβασίλεμα
.....για να δώ την πανσέλινο
     καθισμένη σε μια παραλία
.....για να ακούσω τον ήχο των κυμάτων
     περπατώντας κάτω από τη βροχή
Θα ήθελα να έχω πιο πολύ καιρό
     για να μπορέσω να δώ για μια φορά ακόμα,
     την Ελλάδα που αγαπώ.....
Θα ήθελα να ακούω, μια άλλη φορά ακόμα
     η βαθιά και γλυκειά φωνή σου...
     βαθιά και γλυκειά σαν το βλέμμα σου....
Λιμα, ..................................
η TaRa
    

ΕΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ....

 ΕΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ…

Φαντάζομαι τα δάση και τα βουνά

Γεμάτα δέντρα πολύ παλιά...

Απ᾿ όλα έχουν δει, απ᾿ όλα έχουν ακούσει... 

γέλιο και κλάμα, κλάμα και γέλιο,

δέντρα με πολλή γνώση και πείρα.

Πόσος κόσμος έχει περπατήσει από κάτω τους

με προβλήματα και με χαρές

μόνο τα δέντρα ήταν μάρτυρες...

πόσα ζευγάρια έγραψαν πάνω

το όνομά τους μέσα σε μια καρδιά...

ονόματα, που τα δέντρα κρατάνε για πάντα.

Πόσους όρκους έχουν ακούσει...

και τόσο κλάμα επίσης...

Άκουσαν το όρκο της αγάπης

Αρραβωνιασμένων..

Πόσοι ταξιδιώτες κουρασμένοι

κάθισαν κάτω από δέντρο 

αναζητώντας διάλειμμα και σκιά...

Δέντρα στα δάση και τα βουνά

που μοιράζονται

όλα τα μυστικά του κόσμου,

με το χώμα, με τον ουρανό,

με τις λίμνες.

Χώμα κάτω απ’ τα δέντρα

που πολλές φορές

το πότισαν τα δάκρυα των ταξιδιωτών…

Ουρανό που πολλές φορές,

το δέντρο από πάνω

ήταν μάρτυρας ενός φιλιού…

Μια φορά έμαθα και το σύμβολο

του χαμόγελου μέσω ίντερνετ, ήταν αυτό… :)

τότε, με ένα καρφί σχεδίασα

πάνω σε ένα κορμό

εκείνο το σύμβολο,

τότε, κάθε φορά που το βλέπω μου φαίνεται

ότι μου χαμογελάει και είπα:

"δεν είμαι μόνη, έχω ένα φίλο,

που μου χαμογελάει κάθε φορά που με βλέπει".

Δέντρα, που ξέρουν από ζωή και θάνατο

Από τόσο κόσμο που απαγχονίζεται

Κρεμασμένος από ένα κλαδί...

ενώ… τα παιδιά κατασκεύασαν ψηλά

ένα σπιτάκι για το παιχνίδι τους γεμάτο γέλιο.

Τόση πολλή πείρα

έχουν τα δέντρα των βουνών και των δασών…

Εάν μπορούσαν τα δέντρα να μιλήσουν…

Λίμα 10 Οκτωβρίου 2011

η Τάρα

Η ΨΥΧΉ ΤΩΝ ΛΙΜΝΩΝ

Σήμερα ήμουν καθισμένη στις

όχθες των ελληνικών λιμνών,

μόνη μου, έχοντας συντροφιά

το ζωντανό μολύβι μου,

(ζωντανό, όπως είπε η φίλη μου Οδύσσεια)

κι ένα χαρτί.

Είδα θαυμάζοντας εκείνες τις λίμνες

που έχει η Ελλάδα ανάμεσα

στα δάση και τα βουνά της...

Όλες πολύ όμορφες γιατί τις έκανε

ο Θεός για τη χαρά και την ηρεμία μας.

Σταμάτησαν τα μάτια μου

στη λίμνη της Βασιλίτσας...

είχα δει φωτογραφίες απ᾿ αυτή.

Τόσο ψηλά είναι, που μοιάζει

περισσότερο μια λίμνη... όχι στη γη

αλλά στον ουρανό!

Κάθησα στην όχθη της

και σιγά σιγά μια γλυκιά

ηρεμία μπήκε μέσα

στο πνεύμα και την καρδιά μου.

Δεν θυμήθηκα που είμαι ορφανή,

η γαληνή ησυχία και γλυκύτητα της λίμνης

έκαναν να νιώθω

ότι είχα κι έχω μητέρα...

Έφτασε η νύχτα,

η ώρα που η σελήνη χτενίζει

τα ασημένια μαλλιά της,

έχοντας σαν καθρέφτη τη λίμνη

και σαν μάρτυρες τα δέντρα,

το άρωμα των λουλουδιών,

τις πέτρες και τις κουκουβάγιες...

Ένιωθα μια βαθειά ηρεμία,

άρχισα να μιλάω στη σιωπή μου με τη λίμνη,

της είπα όλα αυτά που γράφω,

της είπα ότι λατρεύω την Ελλάδα,

της είπα για τις χαρές και τις λύπες μου,

ότι επιτέλους την έφτασα αυτή την νύχτα...

Μια αράχνη που έπλεξε το ύφασμα της

μας κοίταξε και χαμογέλασε...

Τα δάχτυλά μου άγγιξαν λίγο

το νερό της κι έβαλα εκείνες

τις σταγόνες στο στήθος μου...

ήθελα να βάλω μέσα του

όλη τη γλυκύτητα και την ηρεμία

που με έκανε να νιώθω...

η λίμνη της Βασιλίτσας!!!

Λίμα, 13 Οκτωβρίου 2011

η Τάρα

Νοσταλγική Μελαγχολία

ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ... ΕΛΛΑΔΑ !!!

Κοίταξα από το παράθυρο μου
είδα το φεγγάρι
ζωγραφισμένη, εκεί, η Ελλάδα.

Το φεγγάρι έκλαιγε
με ασημένια δάκρυα...
Εκλαιγε η Ελλάδα...
ρώτησα στα νυχτολούλουδα
τι έχει το φεγγάρι...
τι έχει η Ελλάδα...
έγειραν τα πέταλλα τους
απαντώντας...
η Ελλάδα είναι πονεμένη
οι γιοι της την σκοτώνουν
σιγά σιγά από μέσα
άλλοι από αυτούς έπρεπε
να πηγαίνουν έξω...

Πονάει η Ακρόπολη, τα νησιά
τα ιέρα τα μάρμαρα , το Αιγαίο,
η Κνωσσως, η Σαμοθράκη...

Μην κλαίς Ελλάδα!
Ελλάδα των παραμυθιών μου!!
Δεν θα σε αφήσουμε
θα παλεύουμε για σένα...
εδώ θα έχουμε πάντα έναν Λεωνίδα,
μια ασπιδα για την νίκη.....
η TaRa

Ποίημα ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ

Μου αρέσει η ζωή

μου αρέσει όταν βλέπω την μέλισσα να ρουφά το νέκταρ
μου αρέσει όταν βλέπω τα δέντρα και τα λουλουδια να μεγαλόνουν.

Μου αρέσει να περπατώ στο χορτάρι και στην άμμο,
μου αρέσει η μυρωδιά της γής όταν βρέχει
μου αρέσει ένα ηλιοβασίλεμα και το ξημέρωμα
μου αρέσει το φεγγάρι όταν στεφανώνεται τα αστερια
μου αρέσει το τραγούδι των πουλιών και του ποταμιού το κελάρισμα,
μου αρέσει το χαμόγελο των παιδιών

μου αρέσει όταν βλέπω ηρεμία στα μάτια των ανθρώπων
μου αρέσει η τσιγγανική μουσική, που με κάνει να ξαναθυμάμαι την παιδική μου ηλικία
μου αρέσει η μυρωδιά της θάλασσας και ο ήχος των κυμάτων....
μου αρέσει να ονειρεύω με την Ελλάδα.....
Λιμα, 1998
η TaRa

ΕΝΑ ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ

Η Ελλάδα μου δώρισε ένα
κυανόλευκο νυχτολούλουδο
που μοσχοβολά πολύ.
Κυανό το σώμα του,
λευκό το πνεύμα του,
με άρωμα που τρέχει
μέσα στις φλέβες και το πνεύμα μου.
Ένα άρωμα που μου μιλάει από την Ακροπόλη,
από τις Καρυάτιδες που χορεύουν,
από τις ελιές της...
Ενα άρωμα που μου μιλάει
από τις ομορφιές της Ζακύνθου,
από τα μάρμαρα του Παρθενώνα,
από τις κόκκινες στήλες της Κνωσσού,
από τα αστέρια της Βεργίνας,
από τον χορό του Βουκεφάλα,
από τον Μέγα Αλέξανδρο
και το αρχαίο θέατρο του Φιλίππου στην Μακεδονία...
Ενα άρωμα που μου μιλάει
από τη Σπάρτη και τον Λεωνίδα,
από την Ελπίδα που ΠΟΤΕ δεν έχασε ο Οδυσσέας,
που θα φτάσει για μια άλλη φορά ακόμα στην Ιθάκη...
Η Ελλάδα μου δώρισε ένα νυχτολούλουδο
που μου μιλάει από τα νησιά και απο το Αιγαίο....
από τη γαλανή λίμνη της Βασιλίτσας...
Ένα κυανόλευκο νυχτολούλουδο
που αφηγείται εκείνο που μας
έμαθε η ιστορία και οι άγιες λέξεις του Θεού, σαν...
Δικαιοσύνη, συγγνώμη, θάρρος, ελπίδα, ανθρωπιά, ταπεινότητα...
όλο εκείνο που μάς κάνει να δημιουργούμε,
όχι να καταστρέφουμε...
Όλο το δωμάτιο μου, μοσχοβολάει
από το νυχτολούλουδο...
πρέπει να είναι έτσι γιατί μου έβαλε
μέσα στις φλέβες και το πνεύμα μου
όλο το άρωμα της ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΟΥ!!!
Λίμα, 7 Οκτωβρίου 2011
η Τάρα

Προσευχή: ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ!

Κύριε!

θέλω να περπατάω

με πιασμένα τα χέρια μας

στο δρόμο της ζωής,

να μου μάθεις το όνομα

του κάθε λουλουδιού...

για να μου δείχνεις τα δάση 

και το πέλαγος,

να μου μάθεις το όνομα

του κάθε δέντρου

για να γράφουμε εκεί 

το όνομά Σου και το δικό μου

θέλω να περπατάμε βήμα και βήμα

κοιτάζοντας τα ίχνη μας που αφήσαμε

μέχρι το δρόμο της Ιθάκης

θέλω να μοιραστούμε μια όμορφη πανσέληνο

θέλω να μοιραστούμε ένα τεράστιο ηλιοβασίλεμα

θέλω να περπατάμε μαζί, ψηλά, στα βουνά,

θέλω να πετάμε μαζί με τους γλάρους στην παραλία

και μαζί τους γύπες ψηλά στα βουνά.

θέλω να είσαι για μένα κουραγιο και χαρά,

θέλω να με βοηθήσεις εαν παραπατώ στο δρόμο

θέλω να είσαι ξεκούραση στην κούραση μου

θέλω να σε έχω συντροφιά βήμα και βήμα

εαν καμιά φορά πέσω και πρέπει να σηκωθώ

για να ξαναρχίσω

θέλω να σε έχω συντροφιά βήμα και βήμα,

να σου μιλάω με την σιωπή μου όταν είμαι κουρασμένη

Να βάλω τα μάτια μου, εκεί που είναι τα δικά σου

και να βάλω τα μάτια σου, εδώ που είναι τα δικά μου

ετσι, εσύ θα κοιτάς με τα μάτια μου

κι εγώ θα κοιτάω με τα μάτια σου.

Δώσε μου το χέρι σου για να φτάσουμε στον Ολυμπο

και μετά… ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Λιμα, 6 Οκτωβρίου 2011

1 μετά τα μεσάνυχτα

η TaRa

Ποίημα: ΜΙΑ ΦΩΝΗ

Άκουσα τη φωνή σου
αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά
ήδη τη γνώριζα, γιατί συχνά την
άκουγα μες στα όνειρά μου.
Βαθιά και γλυκιά φωνή σαν το
βλέμμα σου, σαν εκείνη τη λίμνη
της παιδικής σου ηλικίας.
Βλέμμα και φωνή τόσο έντονα κι εκεί...
τη μοναξιά μου χάνω...
Λίμα, 5 Οκτωβρίου 2011
η TaRa

Για σένα

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!! 
Μιλάω από τη φύση, από την δικαιοσύνη, από τα παιδιά, από τις αξίες, από την ανθρωπότητα...και όλο αυτό είναι έργο του Θεού. Κι εσύ έτσι το είχες καταλάβει.
Κάθε μέρα κάνω προσευχή για την Ελλάδα, πολύ θα ήθελα να είμαι εκεί, για να την αγκαλιάζω από
κοντά, για να τη χαϊδεύω, για να τη φιλήσω για να τη βάλω στην αγκαλιά μου και να στεγνώσω τα δάκρυα της... ξέρω τόσο πολύ υποφέρει αλλά πρέπει να παλεύουμε γι αυτήν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία της και τόσο πολύ αξίζει, γι αυτό έγραψα εδώ και μέρες από τη μυθολογία της που είναι και αυτή ιστορία.
Εις το επανιδείν.
η TaRa

Ενα ποίημα για κάποιο χωριό της Πίνδου

Το χωριό της Πίνδου Δίστρατο...
βρίσκεται σε υψομετρο 1100 μέτρων...
Στο βάθος αριστερά η κορφή της Βασιλίτσας

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ


Είδα ένα όνειρο...
ήμουν μόνη στα βουνά,
κοίταξα τα αστέρια στον ουρανό.
Ξαφνικά με αγκάλιασε το φεγγάρι απο πίσω...
γύρισα το πρόσωπό μου
για να του δωρίσω ένα χαμόγελο
και... είχε το βλέμμα
του φεγγαριού της Πίνδου
δύο σταγόνες έπεσαν από τα μάτια μου
από την ευτυχία...
Ξύπνησα... και... τα μάγουλά μου
ήταν βρεγμένα.
Δεν ήταν όνειρο,
ήταν το φεγγάρι της Πίνδου
που με αγκάλιασε....

Λίμα, 3 Οκτωβρίου 2011
η TaRa

ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΑ!!!

Σ., έχω διαβάσει με προσοχή τα λόγια σου... δεν ξέρω τί να σου πώ...είναι εδώ 9.15 μμ... δεν σου λέω: είναι νύχτα γιατί πολλές φορές η νύχτα είναι μέσα μας στο μεσημέρι...
Συγκινήθηκα πάρα πολύ, γιατί έχω πολλούς λόγους για να σου πω ότι ευχαριστώ τον κόσμο για σένα... συνεχίζω όρθια. Δεν είναι εύκολο να μιλάω μπροστά σε όλο το κόσμο για την υγεία μου, αλλά προσπαθώ να το κάνω. Εδώ και 15 μέρες έκανα εγχείρηση στα μάτια μου... γεννήθηκα με ένα πρόβλημα, ένα τρομερό αστιγματισμό.  Πέρασαν οι μέρες και... δεν είδα σωστά, ειδικά απο το αριστερό μάτι μου.
Ηθελα να φωνάξω: ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΑ!!! αλλά μόνο
είπα στη σιωπή: απο εδώ και πέρα θα τη δω σαν τον Όμηρο, με τα μάτια της ψυχής μου...
κοίταξα τον υπολογιστή μου και σκεφτόμουνα τους φίλους μου... τι μπορούσα να κάνω για να
διαβάζω τα mail τους; (πάντα έλεγα "το γράμμα" ειναι πιο πολύ ζεστό), εδώ κανείς δεν μιλά ελληνικά, κανείς δεν μπορεί να μου μεταφράσει τα μηνύματά τους... δεν μπορούσα να κλάψω· ο γιατρός μου είπε ότι θα ήταν χειρότερο.
Μια μέρα, εδώ και 3-4 περίπου, κοίταξα ένα mail απο το facebook... ήταν από Σ.... δεν τον γνώριζα, δεν ΣΕ γνώριζα, σιγά-σιγά διάβασα τα λόγια σου πολύ συγκινημένη, με έκανες να νιώθω ότι ήταν σπουδαίο να συνεχίζω με το γράψιμο και... Σηκώθηκα πάλι!
Ακουσα που ένας καλός φίλος είπε ότι του άρεσαν τα βουνά και αμέσως έγραψα σε ένα κομμάτι χαρτί: Τα βουνά κι εσύ... ήθελα να δωρίσω σε όλο το κόσμο εκείνο που του άρεσε... αν μπορούσα να
δωρίζω αστέρια... αν μπορούσα να δωρίζω Ήλιο για να ζεσταίνει τους παγωμένους... αν μπορούσα να δωρίζω καρδιές σε εκείνους που τις έχασαν στο δρόμο... αν μπορούσα να ζωγραφίσω τη σελήνη και τα αστέρια και να βάψω έναν βαθύ και μπλε ουρανό σε αυτή την πόλη όπου δεν βλέπουμε ούτε φεγγάρι, ούτε αστέρια, μόνο ένα χλωμό ουρανό... γι αυτό ήθελα να δωρίσω σε εκείνο τον καλό φίλο Τα Βουνά, που τόσο του αρέσουν.
Εσύ έκανες πολλά για μένα, μου έδωσες δύναμη και ενώ δεν ήξερες πως είχα σοβαρά προβλήματα. Θα κάνω σαν το πτηνό Φοίνικα... πέθανα στην φωλιά μου, ναι, αλλά έχω αναγεννηθεί πάλι. Ευχαριστώ τον κόσμο  σαν εσένα. Μακάρι να βρεις αυτή την ανάρτηση, ποτέ δεν είμαι σίγουρη αν το φτάνουν σωστά γιατί δεν ξέρω πολύ από Ίντερνετ. Να είσαι σίγουρος πως εμένα μου αρέσουν οι καλές καρδιές και ο κόσμος ο ευαίσθητος.
Ναύτη καλέ ναύτη, ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος! Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει!!!
Με ευγνωμοσύνη,
η TaRa

ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΚΙ ΕΣΥ !

Μου είπες πως σου αρέσουν τα βουνά
θά ήθελα να σου τα δωρίσω
και σκέφτομαι σε μια πράσινη θάλασσα
πράσινη σαν το χορτάρι του βουνού...
για να μοιράζουμε τη θάλασσα
που τόσο πολύ μου αρέσει
με τα βουνά που σου αρέσουν εσένα
έτσι θα περπατάνε πιασμένα από το χέρι:
θάλασσα και βουνά!
θάλασσα και βουνά, φύση και ζωή,
ανατολή και δύση,
όλος ο κόσμος μαζί...
Θα σου δωρίσω τα βουνά για να
περπατάς ξυπόλυτος επάνω στο χορτάρι,
θα σου δωρίσω τα βουνά
για να μυρίζεις
το βρεγμένο χώμα της βροχής,
θα σου δωρίσω τα βουνά για να
μπλέκεις τα ελεύθερα κλαδιά
με τα ελεύθερα μαλλιά σου,
θα σου δωρίσω τα βουνά για να καλπάζεις
στο άλογο γεμάτος ελευθερία,
θα σου δωρίσω τα βουνά
για να βυθίζεις
τα κουρασμένα πόδια σου
στο ρυθμό του κελαηδήματος ενός ποταμιού...
Τέλος, θα σου δωρίσω τα βουνά,
τα δάση, θα σου δωρίσω το Παν!!!
Λιμα, 27 Σεπτεμβρίου 2011
η TaRa