Ήμουν στο δωμάτιό μου,
σκεφτόμουνα, ονειρευὀμουνα....
και ξαφνικά, άκουσα οτι
στον κήπο, που δεν είναι κοντά,
τιτίβισε μια καρδερίνα...
Φαίνεται ότι οι φίλοι μου
με έχουν ξεχάσει…
Τα κόκκαλα μου είναι σαν πάγος
με πονάει το αίμα
που βγαίνει από την ψυχή μου.
Μου λείπει η επικοινωνία με την Ελλάδα
Την Ελλάδα των παραμυθιών μου!
Είναι νύχτα, ούτε ένα αστέρι δεν βλέπω,
ούτε το ουράνιο τόξο χαρίζει
αυτός ο χλωμός ουρανός!!!
Σ᾿ αυτή την πόλη
όπου τόσο έχω κλάψει...
όλοι οι δρόμοι που περπάτησα από μικρή
είναι γεμάτοι με ελληνικό κλάμα,
κυανόλευκα και μαύρα δάκρυα,
όπως τα μάτια της Ελλάδας
που τόσο έχει υποφέρει και…
Ακόμα είναι και ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΙΑ!
Αυτά: .............
δεν είναι σημεία στίξεως,
όχι...
είναι σταγόνες που τρέχουν
από τα μαύρα μάτια μου
Μαύρα σαν ένα λυπημένο μεσημέρι...
Πόσο μου λείπεις Ελλάδα!!!
Μένω σε μια πόλη λανθασμένη,
μιλάω τη γλώσσα σ᾿ αυτή τη χώρα,
επίσης γλώσσα λανθασμένη,
έχω άλλες σκέψεις...
λανθαμένες επίσης…
παντού βλέπω την Ελλάδα,
την πανέμορφη λίμνη της Βασιλίτσας,
το Αιγαίο, την Κρήτη, την Πάτρα,
το Καστελόριζο, την Αμοργό…
Όλη! Όλη η Ελλάδα είναι πανέμορφη!!!
Ισως... θα πεθάνω σ᾿ αυτό εδώ το μέρος και…
θα έχω έναν τάφο επίσης λανθασμένο:(((
Λίμα, 29 Οκτωβρίου, 2011
Από την άλλη άκρη της γής…