Ποίημα

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΡΔΙΑ??

Θημήθηκα στο απόγευμα
η αληθινή ιστορία
της μιας πέτρας
που ήταν φίλη μου.....

Πήγα μια φορά στο αγρός
και κάθησα δίπλα σε ένα μικρό ποτάμι,
ανάμεσα της διαφάνιας του
είδα μια πέτρα...μοναχή σαν εμένα...
την πήρα και είχε σχεδών το μέγεθος
του χεριού μου...

Είπα, θα είναι η φίλη μου,
θα έχω άλλο χέρι για να
περπατά πιασμένο απο το χέρι μου!

Από τότε την πήρα συχνά
στο χέρι μου και βγαίνουμε έξω
για να περπατάμε.
Πήγα μαζί της για να μυρίζω
το άρωμα των λουλουδιών
στην νύχτα...
πήγαμε στον πάρκο
και στην παραλία,
την βότουσα στην θάλασσας
κι έπερνε αυτή μια όμορφη λάμψη.

Πέρασαν τα χρώνια....εκείνη πέτρα,
η φίλη μου κι εγώ συνεχίζαμε
με το περπάτημά μας και
ακούσαμε όπερες μαζί...

Πέρασαν ακόμα πολλά χρώνια,
όλα είχε αλλάξει για μένα,
εκετός εκείνη μοναξιά.
Μια φορά, που βγήκα έξω,
γύρισα και δεν μπρήκα στην πέτρα μου!
Ρώτησα σε κάποιον εαν είχε δεί η πέτρα μου!
Με απάνδησε: όχι, δεν την έχω δεί.

Δεν τον πίστεψα......
κλαίγοντας πήρα τηλέφωνο
σε μια φίλη ισπανίδα και
την είπα τί μου έγεινε.
Με απάνδησε ότι αμέσως
θα ήρθε στο σπίτι μου
για να την ψάχνουμε μαζί.
Αυτή γνώρισε στην πέτρα μου,
η φίλη μου, μοναχή σαν εμένα.

Εφτασε η φίλη μου ισπανίδα,
είδαμε οτι εκείνο ανθρώπο γέλασε...
μας κοιτάξαμε μεταξύ εμείς οι δύο και
αρχίζαμε με την αναζήτηση.
Ξαφνικά άκουσα στην φίλη μου:
ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ !!  ΕΔΩ ΕΊΝΑΙ!! έπιασα
στην πέτρα μέσα τα χέριά μου,
την φίλησα κι έκλαψα
τα δάκρυά μου έτρεξαν
πάνω της πέτρας.
Την βρήκα χλωμή
όπως δεν θα ήταν ζωντανή
και τώρα που τα δάκρυά μου
την πώτησαν, πήρε
ένα καταπλικτικό λάμψη!!!
ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΡΔΙΑ??

                                                    Λιμα, 23 Φεβρουαρίου, 2011

Απο μακρυά,                                                                                       η  TaRa