Αυτό το παράθυρο

Έχω σαν παρέα ...μόνο ένα παράθυρο
μέσα στους τοίχους της φυλακής μου...
Γεννήθηκα ελεύθερη... σαν τον άνεμο...
περπάτησα στην άμμο, στο χορτάρι, στο δρόμο...
χόρεψα με τα κύματα και τα λουλούδια...
έτρεξα ανάμεσα στα δένδρα...
ακόμα νοιώθω ένα κλαδί
που μπλέκεται στα μαλλιά μου...
- ευλογημένο κλαδί ! -
που με κάνει να θυμηθώ εκείνη την ελευθερία που είχα...
εκείνη με την οποία γεννήθηκα...
Θυμάμαι ακόμα το άλογό μου...
εκείνον τον αγαπημένο φίλο...
τον πιό πιστό... τον πιό αληθινό...
εκείνον που άκουσε το γέλιο μου
ενώ τρέχαμε μαζί
Εγώ Αυτός και η Ελευθερία!
εκείνον που με κοίταζε με γλυκύτητα...
ενώ εγώ βουτούσα τα πόδια μου
στο νερό... σε έναμικρό ποτάμι...
εκείνο το άλογο που άκουσε τα πάντα
γιά την αγάπη μου ΕΛΛΑΔΑ !!!


Όπως είπα, εδώ και πολύ καιρό
είμαι τυλιγμένη στην πυχτή σκιά
των αναμνήσεων
Θυμάμαι με νοσταλγία εκείνον
τον ευλογημένο τόπο
εκείνη την ωραία κοιλάδα...
ευχάριστο καταφύγιο και χαρά...
όπου είδα να γλυστρούν αργά
τα γλυκά χρόνια της νιότης μου...
την αγαπημένη τσιγγάνικη κατασκήνωση...
και την φύση, που την ένοιωθα σαν κάτι...
δικό μου...


Σήμερα, όπως πάντα...
κοίταξα από το παράθυρό μου...
εκείνο το παράθυρο που έχω σαν μόνη παρέα
μέσα στη φυλακή μου...
κι ένοιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται...
δεν υπάρχουν πιά...
ούτε η τσιγγάνικη κατασκήνωση,
ούτε το άλογό μου,
ούτε κι εκείνο το κλαδί στα μαλλιά μου,
ούτε η ελευθερία...
Μόνο το πνεύμα μου είναι
και θα είναι ελεύθερο!
γιά να βλέπει από το παράθυρο μου...
όλα εκείνα που τόσο ευτυχισμένη
με έκαναν...
Η παιδική μου ηλικία...
εκείνο το βιολί
που άκουσα μιά, επίσης μακρυνή, νύχτα...
εκείνο το γέλιο μου, μαζί με της φύσης το γέλιο...
Εκείνη η ΕΛΛΑΔΑ !!! Ό,τι πρωτόδα από μικρή
με της ψυχής μου τα μάτια... σαν τον Όμηρο...
εκείνη η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ !!!
εδώ και τρείς μήνες... ... ...


Εκείνη η ΕΛΛΑΔΑ! που βλέπω από το παράθυρό μου!
θάλασσα, ουρανός, μάρμαρα, χρώματα, μυρωδιές, ήχοι...
ομορφιά, ιστορία, γνώση, χαμόγελα... όλα μαζί!
πανσέληνος κι αστέρια τόσα πολλά...
να φαίνονται σαν βότρυες αμπελιού...


Όλα έχουν αλλάξει, όλα είναι μνήμες
και πολύ αγνές αναμνήσεις...
Κοιτάζω τον χλωμό ουρανό, χλωμό γιατί
είναι πολύ μακρυά εκείνος της Ελλάδας μου...
Παρατηρώντας στη σιωπή του,
υψώνω μιά προσευχή,
μαζεύω στην ψυχή μου, τις επίσης χλωμές
φωνές των αναμνήσεων, που με κάνουν...
να χύνω δάκρυα... με πολλή μελαγχολία καμμιά φορά...
με πολλή ευτύχία άλλες φορές...
μελαγχολία όταν το παράθυρό μου δείχνει
πως όλα είναι μακρυνά...
ευτυχία, όταν από το παράθυρο τα βλέπω
όλα κοντά !!!
και δεν θυμάμαι ότι αυτή η αγάπη μου
γιά μιά γαλανόλευκη χώρα... Η ΕΛΛΑΔΑ !!!
μου έχει κοστίσει πολλά...
όμως θα φυλάω γιά πάντα στη ψυχή μου...
στά βάθη της καρδιάς μου...
την ομορφιά της Ελλάδας!!!
το χαμόγελο των φίλων μου...
το άρωμα των νυχτολούλουδων...
εκείνο το μακρινό βιολί σε μιά μακρυνή νύχτα...
το άλογό μου και...
την ελευθερία μου...


Κοιτάζω μιά φορά ακόμα
από το παράθυρό μου...
χαμογελάω και λέω στη σιωπή...
μπορεί να πεθαίνει ένα σώμα, ναί,
αλλά ποτέ δεν μπορεί να πεθάνει
ένα πνεύμα που γεννήθηκε ελεύθερο !!!
ειδικά γιά να αγαπά μιά γαλανόλευκη χώρα !!!


...Πάλι... είναι αργά... δεν ξέρω εάν καμμιά φορά, κάποιος
θα διαβάσει αυτά τα λόγια... ίσως είναι μόνο γιά μένα, ίσως τα
μουρμουρίζω από μακρυά... γιά τους φίλους μου,
ειδικά γιά την Κική, την μοναδική ελληνίδα "αδελφή μου"...
ίσως... τα είπα... μόνο
γιά το παράθυρό μου...


Σε κάποιο μέρος της γής... Η Τάρα


5 Ιουνίου 2002