Η ΨΥΧΉ ΤΩΝ ΛΙΜΝΩΝ

Σήμερα ήμουν καθισμένη στις

όχθες των ελληνικών λιμνών,

μόνη μου, έχοντας συντροφιά

το ζωντανό μολύβι μου,

(ζωντανό, όπως είπε η φίλη μου Οδύσσεια)

κι ένα χαρτί.

Είδα θαυμάζοντας εκείνες τις λίμνες

που έχει η Ελλάδα ανάμεσα

στα δάση και τα βουνά της...

Όλες πολύ όμορφες γιατί τις έκανε

ο Θεός για τη χαρά και την ηρεμία μας.

Σταμάτησαν τα μάτια μου

στη λίμνη της Βασιλίτσας...

είχα δει φωτογραφίες απ᾿ αυτή.

Τόσο ψηλά είναι, που μοιάζει

περισσότερο μια λίμνη... όχι στη γη

αλλά στον ουρανό!

Κάθησα στην όχθη της

και σιγά σιγά μια γλυκιά

ηρεμία μπήκε μέσα

στο πνεύμα και την καρδιά μου.

Δεν θυμήθηκα που είμαι ορφανή,

η γαληνή ησυχία και γλυκύτητα της λίμνης

έκαναν να νιώθω

ότι είχα κι έχω μητέρα...

Έφτασε η νύχτα,

η ώρα που η σελήνη χτενίζει

τα ασημένια μαλλιά της,

έχοντας σαν καθρέφτη τη λίμνη

και σαν μάρτυρες τα δέντρα,

το άρωμα των λουλουδιών,

τις πέτρες και τις κουκουβάγιες...

Ένιωθα μια βαθειά ηρεμία,

άρχισα να μιλάω στη σιωπή μου με τη λίμνη,

της είπα όλα αυτά που γράφω,

της είπα ότι λατρεύω την Ελλάδα,

της είπα για τις χαρές και τις λύπες μου,

ότι επιτέλους την έφτασα αυτή την νύχτα...

Μια αράχνη που έπλεξε το ύφασμα της

μας κοίταξε και χαμογέλασε...

Τα δάχτυλά μου άγγιξαν λίγο

το νερό της κι έβαλα εκείνες

τις σταγόνες στο στήθος μου...

ήθελα να βάλω μέσα του

όλη τη γλυκύτητα και την ηρεμία

που με έκανε να νιώθω...

η λίμνη της Βασιλίτσας!!!

Λίμα, 13 Οκτωβρίου 2011

η Τάρα