Είναι νύχτα εδώ… πήγα στον κήπο…
ήμουν εκεί καθισμένη
και σε σκεφτόμουνα Ελλάδα των ονείρων μου!
Ένιωσα την αύρα στο πρόσωπό μου
εκείνη την αύρα σαν από βεντάλια,
που φεύγει και ξαναγυρίζει.
Το βλέμμα μου…
Βλέμμα μιας βεντάλιας…
Άκουσα πάλι την κουκουβάγια
ψηλά στα βουνά,
Κατέβασα σαν τη βεντάλια το βλέμμα μου
στον αφρό του πελάγου.
Άκουσα τις μαντινάδες που αφιέρωσε
η θάλασσα στο φεγγάρι.
Έτρεξε το βλέμμα μου
ανάμεσα στις ελιές
και μύρισε τα αστέρια της Λάρισας...
Σαν βλέμμα βεντάλιας,
γύρισε πάλι εδώ το βλέμμα μου…
Δεν υπάρχουν πια κουκουβάγιες,
ούτε μαντινάδες,
ούτε πράσινες ελιές…
και δεν μοσχοβολούν πια τ᾿ αστέρια…
**************
Από την άλλη άκρη της γης…
η Τάρα
Λίμα, 27 Οκτωβρίου 2011
Tara Αυτός ο κήπος που είναι το καταφύγιο σου είναι γεμάτος λουλούδια που λένε το όνομα σου.Όταν βρέχει οι σταγόνες της βροχής πάνω στα λουλούδια μοιάζουν με τα δάκρυα σου.Όταν όμως βγαίνει ο ήλιος και ο κήπος σου γεμίζει χρώματα το κελάηδισμα των πουλιών είναι σαν το τραγούδι σου για την Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣακη: είσαι ποίτης;;περιγράφεις πολύ ωραία! ναι..αυτό τον κήπο είνα το καταφύγιο μου, εδώ
ΑπάντησηΔιαγραφήμαζί την φύση, στην σιωπή ακούω τα κύματα της Ελλάδας και το λάλισμα των πουλιών στα βουνά της. Πολύ καλά μου έχεις καταλάβει...Πες μου κάτι, εκεί που μένεις, κάθε ημέρα έχει 30 ώρες;;
Γιατί δεν καταλαβαίνω πώς μπορείς να έχεις χρώνο για να διαβάσεις όλο το μπλογκ και για να δουλεύεις:)) Σε λίγο πρέπει να φτιάχνουμε ένα
δοματάκι για σένα, εδώ, στο μπλογκ, θα έχουμε και ξενοδοχείο! Για σένα και για ένα υπέροχο φίλο που με βοηθά με τις εικονες, αυτός της
βάλλει με πολύ καλή διάθεση. Χαιρετισμούς και σε ευχαριστώ και πάλι.
η Τάρα
Συγνώμη για τα λάθη, ποιητής, `επρεπε να γράψω.
ΑπάντησηΔιαγραφήη Τάρα