Ποίημα...ΕΛΛΑΔΑ...

ΕΛΛΑΔΑ...
Τώρα ξέρω ότι ίσως δεν σε ξαναδώ...
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι...
έχοντας σαν παρέα
έναν μεγάλο πόνο...
και την φωνή ενός γιατρού
που λέει: δεν ξέρω πώς αντέχει
αυτή ακόμα...
Βλέπω, Ελλάδα μου...
εκείνον τον γαλανό ουρανό...
που ακόμα γεμίζει το πνέυμα μου...
εκείνο γαλανό που με βοήθησε
μέχρι τώρα για να ζώ...
μόνο η ανάμνηση σου...Ελλάδα...
μου έδωσε δυναμή...
μόνο η μυρωδιά της θάλασσας σου
που ακόμα νιώθω απο μακριά...
μόνο εκείνα τα κύμματα...
που ακόμα ακούω...
από το κρεβάτι μου...
Πόσο σε αγάπησα και
αγαπώ Ελλάδα...τόσο πολύ..
και εν τω μεταξύ τόσος πόνος...ακόμα ζώ.

Σε είδα απο κοντά, φετος...
Φεβρουαριο και Μαρτιο...
θυμάσαι?...
θυμάσαι πόσο πολύ έκλαψα
κάτω απο την Ακροπόλη?
θυμάσαι πόσο χαϊδεψα τα μάρμαρα σου,
καθώς θυμήθηκα τα λόγια του Λόρδου Βύρωνα?
"Τυφλά είναι τα μάτια  που δεν χύνουν δάκρια
 βλέποντας , Ω Ελλάς αγαπημένη, τα ιέρα σου μάρμαρα..."
Τίποτα δεν έχω ξεχάσει ...
ούτε εκείνο του νυχτολούλουδο
που φίλησα μια νύχτα...
εκείνο που πότησα με τα δάκρυά μου...
Τόσο πολύ μου λείπεις...
¨Ηθελα μόνο να είμαι στην αγκαλιά σου...
Τόσο πολύ σε έψαξα, Ελλάς αγαπημένη...
Τόσο πολύ ήθελα να δώ...εκείνα  που
μας έμαθες...

Δικαιοσύνη, σεβασμό , αγάπη, πίστη...
φιλία...αξίες...αλήθεια...ανθρωπότητα...
ιστορία, γνώμη...σοφία, ομορφιά...
ΤΙ ΣΟΥ ΕΚΑΝΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ?
ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ? ΟΙ ΦΙΟΙ ΣΟΥ!!!
ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ?
Τι σου έκαναν εσενα...
τι μου έκαναν εμένα, μόνο γιατί
τραγούδησα τα πάντα...το όνομά σου
Ελλαδα?

Ηξερά απο μικρή, ότι αυτήν την αγάπη,
και αυτό που έψαξα απο μικρή:
ο δρόμο της Ηθακης...
θα μου κοστίζει τη ζωή μου...
Μου το είπε ο τσιγγάνο Σπύρος...
το έγραψε αυτός στο πάτωμα
με έναν καρφί...
Πάρε την Ελλαδα μου, πάρε η λίγη ζωή που ακόμα έχω...
μαζί με εκείνο τον χορό φλαμεγκο που
άφησα  μια νύχτα που είχε πανσέλινο...
μπροστά στην θάλασσα του Ηρακλείου.

...πρέπει να ξαπλώσω πάλι...
δεν αντέχω το πόνο...σε έχω κοντά μου
Ελλάδα, μαζί με το χαμόγελο των φιλών μου...

η TaRa

Είναι μια Συννεφιασμένη Κυριακή...
Σε κάποιο μέρος της γής...
Οκτωβρίου 2002...