ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ...

ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ...

Ημουν στον κήπο και κάνει κρύο,

δεν άκουσα το λάλισμα των πουλιών,

το απόγευμα πότισα τον κήπο

και μυρίζει το βρεγμένο χώμα.

Είναι ένα απόγευμα μοναχικό

και λυπημένο, αλλά εγώ το

ζεσταίνω σκεπτομένη την Ελλάδα.

Εχω το μολύβι και το χαρτί μου,

όπως πάντα, μιλάγαμε οι 3.

Είπαμε για την Ελλάδα,

είπαμε ότι ο καιρός έχει περάσει

και...δεν την έχω ξαναδεί.

Χάθηκα, δεν ξέρω πού  ήμουν,

αλλά τα μάτια μου κοίταξαν

σταθερά τον κήπο και τον φοίνικά του

που με έκανε να θυμηθώ την Κύπρο

και τους φοίνικές της...

Δεν είχα κανένα για να τον μιλήσω

αλλά  άφησα τα λόγια με το μολύβι στο χαρτί.

Σε αυτούς τους  μίλησα

στη σιωπή μου.

Είπαν...."αύριο πάλι"

Ναι...αύριο θα ονειρευτώ  πάλι..

 μια μακρινή, πανέμορφη ,

τρυφερή και αξιόλογη ΕΛΛΑΔΑ!

              *********

Λιμα, 24 Αύγουστου 2012

Μια σταγόνα της βροχής που κλαίει,

η Τάρα