Ο ΣΠΥΡΟΣ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΡΦΙ

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΡΦΙ...

Εμαθα να γράφω το όνομά σου, Ελλάδα, με ένα καρφί.

Μου το έδωσε ο τσιγγάνος Σπύρος, ο πρώτος δασκαλό μου.

Το έγραψα στον κορμό ενός δέντρου και

στην υγρή άμμο στην ακρογυαλιά.

Φίλησα την άμμο, φίλησα το δέντρο

και τους ψιθύρισα: Ελλάδα! σ'αγαπώ!

Εμαθα να γράφω με εκείνο το αγαπημένο καρφί,

το όνομά σου και την αγάπη μας.

Εμαθα να γράφω: Ομηρο, Γοργόνα, Ολύμπος, Αιγαίο,

Παρθενώνας..και όταν εφηβή, μέσα μια καρδούλα

που σχέδιασα στην αμμο: ο Απόλωνας αγαπά την Ταρα,

όχι στην Αφροδίτη.

Το έγραψα με πολλά λάθη αλλά με όλη την αγάπη

που έσπερνε ο Σπύρος μέσα μου.

Μπέρδευα πάντα το ωμέγα με το όμικρον

και το ήτα με το γιοτα και το ύπσιλον...

μέχρι τώρα μπεδεύομαι καμιά φορά.

Πολλές φορές έγραψα στην ακρογιαλιά:

Ελλάδα, είσαι τρυφερή και όμορφη, σε αγαπώ!

και ξαφνικά ήρθε ένα κύμα και τα έσβησε όλα.

Εκλάψα όπως κλαίω τώρα που μένω μακρυά και

ο Σπυρος με τρυφερότητα μου έλεγε:

Μην κλαίς Γοργόνα, αυτό το κύμα σε χαϊδεύει

στο όνομά της Ελλάδας και

θα φέρει τα λόγια σου μέχρι εκεί,

θα μάθει η χώρα οτι από την άλλη άκρη της γής

υπάρχεις εσύ που τόσο πολύ την αγαπάς.

Σ'ευχαριστώ Σπύρο τόσο που με αγάπησες

και μου έμαθες στην μικρή μου ηλικία,

ειδικά μου έμαθες να σέβομαι στους μεγάλους.

Τώρα, όπως λέει η συνηθεια τσιγγανική:

" le rom soxa chi mulé, leggo iló trail an de

shergáei, ay dikén o chéri vunetó léngo

iló logganda o shergagiá:

H καρδιά ενός τσιγγάνου ποτέ δεν θα πεθαίνει,

πάντα ζεί και χτυπά σε ένα αστέρι"

Οταν θα  γίνομαι  ένα αστεράκι φευγαλέο,

θα γράφω στον ουρανό το όνομά σου, Ελλάδα,

οπως το έγραψα ζωντανή στην αμμο και

στον κορμο ενός δέντρου με.....

το αγαπημένο καρφί μου.

     * * * * *

Σε κάποιο μέρος του σύμπαντος, με αγάπη

η Τάρα