Αγαπάω τη χώρα των ονείρων και τις Ελπίδες
πράσινες όπως οι ελιές της
Αγαπάω εκείνο το καρφί που έμαθα να γράφω στο πάτωμα,
το όνομά σου, Ελλάδα...
Αγαπάω τη χώρα του Λεωνίδα, που μου ᾿μαθε
να ᾿μαι θαρραλέα σαν σπαρτιάτης.
Αγαπάω που με μεγάλωσες με μνήμη για να μην ξεχνώ
πόσο πολύ κοστίζει να βρούμε
το δρόμο για την Ιθάκη
Αγαπάω τα μάτια μου που χύνουν δάκρυα, όταν σε κοιτάνε
ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι
μουρμουρίζοντας... Σ᾿ ΑΓΑΠΩ...
Τι άλλο μπορώ να σου πώ, Ελλαδα;
με ακούς... μήπως... από μακρυά;
Λίμα
η TaRa
ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήτου Διονυσίου Σολωμού
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
«έλα πάλι», να σου πεί.
'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.
Και ακαρτέρει και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
από την απελπισιά,
Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω
το κεφάλι από τσ' ερμιές;».
Και αποκρίνοντο από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές.
Τότε εσήκωνες το βλέμμα
μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα,
πλήθος αίμα ελληνικό.
Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή•
δεν είν' εύκολες οι θύρες
εάν η χρεία τες κουρταλεί.
'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
αλλ' ανάσαση καμμιά•
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.
΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά 'βρεις τα παιδιά σου,
σύρε», έλεγαν οι σκληροί.
Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι
που τη δόξα σού ενθυμεί.
Ταπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει
κι είναι βάρος του η ζωή.
Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει
κάθε τέκνο σου με ορμή,
πού ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή τη θανή.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Σε γνωρίζω από την κόψη.....Δεν έχω λόγια για να απανδήσω... με τα μάτια μου κλαμένα διάβασα τους στίχους και τραγούδησα σιγά-σιγά:"Χαίρε ω χαίρε ελευθερία". Εδώ, στο μπλογκ είναι ο Υμνος μας, στο Δεκεμβριου νομίζω. Υπάρχει μια κασετα οπου τραγουδάν το Υμνο απο Αυστραλια.Τον ζήτησα στο Στα για να το βάλλει και το έκανε αμέσως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖητω η Ελλάδα! Ζήτω!
η Τάρα