Ήμουν καθισμένη στον κήπο
άκουσα ένα θόρυβο,
σαν μια σιωπηλή κραυγή.
Ήταν ένα φύλλο μικρό
που έπεσε στα πόδια μου.
Το είδα λυπημένο, χλωμό
τόσο, που άκουσα το κλάμα του
Ήταν ένα φύλλο που...
που το ξερίζωσε ο άνεμος
από τον κόρμο του...
...τον κορμό της μάνας του...
Έτσι...
ήμουν εγώ σε όλη τη ζωή μου,
ένα φύλλο που φώναζε χωρίς ήχο,
ένα φύλλο λυπημένο που
το ξερίζωσε η μοίρα
από τη μάνα πατρίδα...
την Ελλάδα!!!
29 Δεκεμβρίου 2011
Από την άλλη άκρη της γης,
η Τάρα
καλημερα ,αγαπημενη μου αδελφη...Νοιωθω πως αισθανεσαι..οταν μας ''ξεριζωσουν'' απο αυτο που αγαπαμε πολυ ..ο πονος ειναι αβασταχτος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘελω να με συγχωρεσεις που δεν σου γραφω συχνα ,αλλα ειμαι πολυ κουρασμενη.
10 ωρες στο τηλεφωνικο κεντρο ,10 ωρες καθιστη..πονανε τα ματια,τα αυτια ,πρηζονται τα ποδια...
Αλλα παντα σε σκεφτομαι και σε αγαπω...και η αγαπη μεσα απο την καρδια,δεν εχει αποστασεις...,δεν εχει συνορα,δεν εχει μοναξια...,δεν εχει λυπη..
Σε φυλω και στα δυο σου μαγουλα..
Δημητρα
Δήμητρα, ξέρω οτι πάντα με θυμάσαι και λυπάμαι που έχεις τόση δουλειά, αλλά...την έχεις ευτυχώς. Πάντα σε νιοθω κοντά. Ξεκούρασε αδελφή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήη Τάρα