Παραθυρα ανοιχτα

Μια φορά, σε ένα παρκο,
έπλεξα ρουζα για τισ κούκλες μου,
είδα ένα παράθυρο ανοιχτώ,
κοίταξα μέσα και είδα μια
κυρία μεγάλη που νανούρισε
μια άδεια κούνια κι εγώ είπα:
είναι μοναχή,
ενώ ένα αόρατο μωρό
στην άδεια αγκαλιά της νανούρισε
και η μητρηκή καρδιά της τρυφερά απάραζε.
Συνέχεσα να περπατάω
και άλλο παράθυρο είδα,
μια κόρη που γελούσε, δεν
έχει λύπη στην κατδιά
με τον καλό της ήταν...
Παράθυρο χαρούμενο και πολυευλογευμένο
το παραθύρι που κοίταξα και είπα
μελαγχωλική είναι η ζωή ενός τυφλού
και δεν ξέρει που θα πάει,
αλλα πιό λυπημένη ήταν  η δική μου
που δεν ξέρει εαν με αγαπάς
...................................
Το έγραψα οταν ήμουν 13.
Απο μακρυά, Ιανουαρίου 2014
Ταρα