ΜΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΗΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Όταν μιλάω με το δωμάτιό μου, θυμάμαι σαφώς την Ελλάδα.
Είναι μικρή αλλά μοσχοβολάει μες στα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα.

Έχω δύο σημαίες από τη χώρα που διάλεξα σαν δική μου,
ένα εικονοστάσι... που δείχνει την Παναγία με τον Υιό της,
φωτογραφίες απο νησιά, τοπία και το Πάτερ Ημών στα ελληνικά,
κοντά στο πρόσωπο μου.
Έτσι, όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι και κάνω προσευχή,
λέω όλα τα ονόματα των φίλων μου.

Δεν μπορώ να ανοίγω τον υπολογιστή όλες της ημέρες,
αλλά βάζω σιγά-σιγά τον Εθνικό Ύμνο.
Όλα αυτά ενώ έχω στην αγκαλιά μου μια μικρή αλλά όμορφη εικόνα
και την χαϊδεύω με πολλή γλυκύτητα.
Όταν την παίρνω είναι κρύα,
αλλά λίγο μετά η Παναγιά και ο Υιός της είναι ζεστή.

Μου την έστειλε ένας πολύ καλός φίλος που μένει στην Αθήνα.
Σε ευχαριστώ φιλε μου Στ...
Επίσης εσένα, Δημήτρη, για το μπλογκ που μου δώρισες

Και μου έμαθες με πολλή υπομονή όλα όσα ξέρω.

Κατόπιν κάνω ντουζ ενώ ακούω:
Μαργαρίτα Μαργαρώ, Μελαχρινή τσιγγάνα μου,
Είσαι ποτάμι, μια θάλασσα είμαι,
ακούω τον Νταλάρα, τον Θεοδωράκη,
επίσης ακούω την Μαρία Φαραντούρη
που μου αρέσει πολύ, ειδικά όταν τραγουδά: Τα μάγια.
Μου το δώρισαν στην Αθήνα.
Φύσικα επίσης τον Χατζή και...
στο πιανο, Συννεφιασμένη Κυριακή... Βασσίλης Τσιτσάνης........

Χαίδεύω όλες τις αναμνήσεις που έχω από εκεί,
από την γλυκιά Ελλάδα μου.
Και παίρνω δύναμη για να αντέχω μια μέρα ακόμα
με τα χέρια μου άδεια και τη φωνή μου που μιλά μόνη.

Λίμα, 14 Ιουλίου 2014.

Τάρα