Ενα κυμα απο Ελλαδα

.ΔΑΚΡΥΑ ΣΑΝ ΚΡΙΣΤΑΛΑ

Ημουν καθισμένη στον κήπο οπως το έκανα παλιά.

Σκεφτόμουνα....άκουσα πολλές φορές ότι οι έλληνες δεν κλένε,

αλλά, ποιός δεν έχει κλάψει στην ζωή του;;

Εγώ έκλαψα χθες βράδυ, στον ίδιο κήπο,

δάκρυα σαν κρισταλλινα όταν θυμήθηκα  πόσο μακρυά είμαι απο την Ελλάδα...

Νιώθω ορφανή και η μητέρα μου είναι εκεί, τόσο μακρυά...

Τα δάκρυα μου ήταν κρισταλα γιατί

ήταν  στάφονες που έπεσαν απο το φεγγάρι.

Το μοναδικό φεγγάρι που κλαει, το φεγγάρι της Ελλάδας.

Τα αστέρια χάϊδεψαν  το πρόσωπο  μου,

στέγνωσαν τα μάτια μου...

Ελλάδα  μου, τόσο πολύ μου λείπεις...

απο εκείνο το μυστικό που κρατάω απο τότε

απο ήμουνα μικρή,

απο την στιγμή που μας χωρίσανε.

Ξέρεις γιατί μπορώ να μιλάω με

αυτό το φεγγάρι;; γιατί οι πρώτες

ανάμνησεις μου ήταν μαζί του,

γιατί από μικρή του μίλαγα πάνω

στις στάγονες της δροσιάς.

Φεγγάρι της Ελλάδας μου,

θα σε ξαναδώ πάλι;; ή μόνο θα σε ξαναδώ

όταν θα γίνω ένα μικρό αστέρι επίσης;

Πρέπει να σε αφήσω φεγγάρι μου,

άλλη ημέρα θα συζιτούμε πάλι...

Καλή νύχτα μητέρα μου οπου και να είσαι....

           .................

Λιμα, 16 Οκτοβρίου 2013

Με πολύ στοργή,

η Τάρα