Ενα κυμα απο Ελλαδα

ΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Απο μικρή μου άρεσε πολύ να γράφω εκείνο που νιώθω, άλλα  οπως

είχα μάθει αρκετά ελληικά, έγραφα πολύ απο εκείνη την  όμορφη

ελληνική γλώσσα.

Πέρασε ο καιρός, ήδη ήμουν μεγάλη και γνώρισα ένα έλληνα δασκάλος.

Δύο χρώνια έμαθα μαζί του και μόνο σε δύο χρώνια μίλαγα και έγραψα

χωρίς λάθη.

Εφυγε ο δασκαλός μου, γύρισε στην χώρα του, η χώρα των Ονειρών μου,

έμεινα πάλι μόνη, χωρίς κανένα για να εξασκιζώ τα ελληνικά.

Συνέχεια έγραψα ποιήματα σε εκείνη την γλώσσα,αλλά....ένα κακό

άτομο που δεν αγάπησε την Ελλάδα, ούτε εμένα,κατέστρεψε όλλα που

είχα στα ελληνικά: βιβλία, φοτος, χαρτές, μουσική και...το αγαπημενο

υπολογιστή μου....

Δώδεκα χρώνια που δεν είχα τίποτα στα ελληνικά. μόνο η καρδιά και το

κλάμα μου...

Μετά εκείνα 12 χρώνια, αγόρασα ενα υπολογιστή, μπορουσα να γράφω

στα ελληνικά και είχα, σαν πάντα, πολύ έμπνεθση.

Τώρα έχω αμφιβολίες, δεν ξέρω τι να κάνω..... αφήσω το γράψιμο που

τόσο πολύ αγαπάω;; γιατί έχω πολλά λάθη;; γιατί έχω σεβασμός για εκείνοι που διαβάζουν τα δικά μου; ή συνεχίζω ρωτόντας τους φιλους

μου, τί είναι το σωστό;

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ζώ χωρίς Ελλάδα, την έχω στα φλέβα μου..

να συνεχίζω;;; να σταματίζω;;;

Με πολύ αγάπη

η Ταρα

Λιμα, 12 Οκτοβρίου 2013